EP. 14

1067 คำ
“กลับบ้านเถอะ มีอะไรไปคุยกันที่บ้าน" น้ำเสียงเขาอ่อนลง การฉุดกระชากเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นแตะที่ข้อศอกเบา ๆ หัวใจของปุณณดาแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ยามที่เงยหน้าขึ้นได้เห็นสายตาของคนทั้งสอง ที่มองกันแสดงความรักที่อัดแน่นอยู่ภายใน ครั้งหนึ่งสายตาคู่นี้เคยเป็นของเธอ เขามีไว้มองแค่เธอ แต่วันนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่หลงเหลือความรักนั้นไว้ให้เธออีกแล้ว ขนาดแค่รู้ว่าเธออยู่นี่ก็รีบกลับมาคงกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะถูกทำร้าย ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าคนที่ถูกทำร้ายคือเธอ และคนที่ทำร้ายก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเขาเอง คนที่บอกรักเธอทุกเช้าเย็นตลอดหลายปีที่ผ่านมา คนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุข คนที่ยืนอยู่เคียงข้างในวันที่เขาท้อ ปลอบใจ ให้กำลังใจและไม่เคยคิดทิ้งกัน หรือแค่นั้นมันยังน้อยไป แต่เขาจะรู้ไหมว่านั่นมันคือทั้งหมดที่เธอมี ที่เธอสามารถให้เขาได้ “กลัวว่าปอยจะทำร้ายเขาเหรอคะ" เธอก้าวออกห่างจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี “ปอยไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ทั้งที่ปอยก็มีสิทธิ์" เธอพูดพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา มันเป็นภาพที่น่าเวทนาและหดหู่ใจ ทว่าปุณณดาไม่ได้ต้องการสายตาเห็นใจจากใครอีก “พี่กับเขานอกใจปอยมานานแค่ไหนแล้ว" เธอต้องการคำตอบ “ปอย... พี่บอกให้หยุด!" “ปอยไม่หยุด ปอยอยากรู้ว่าพี่กับเธอแอบเอากันลับหลังปอยมานานแค่ไหนแล้ว!" คำหยาบคายที่สุดในชีวิตของปุณณดาคือคำว่าบ้า แต่วันนี้เธอกล้าใช้คำว่า ‘เอากัน’ โดยไม่รู้สึกละอายปากสักนิด คนที่นอกใจเธอทำไมต้องรักษามารยาท พวกเขาทั้งสองต่างหากที่ต้องอับอายไม่ใช่เธอ “กลับบ้านกับพี่" นรวีร์ตรงเข้าจับข้อศอกของภรรยาหมายจะพาเธอไปจากที่นี่ แต่หญิงสาวใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีสะบัดจนหลุด ปุณณดาก้าวถอยหลังออกห่างคนทั้งสองไปสองสามก้าว เธอมองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีด้วยสายตาผิดหวังและเจ็บปวด เขาเองก็จุกในอกไม่แพ้กัน ความสับสนเข้ามารุมเร้าหัวใจให้สั่นคลอน ยามที่ได้เห็นน้ำตาของปุณณดาที่ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก “คุยกันตรงนี้แหละค่ะ คุยกันให้จบไป คุยกันสามคน ปอยมาที่นี่เพื่อที่จะขอร้องเธอให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่วีร์ และปอยก็รอคำตอบ" “มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนิชาทั้งนั้น มันเป็นเพราะพี่เอง พี่ไม่ได้รู้สึกกับปอยแบบเดิมอีกแล้ว พี่ไม่ได้รักปอยอีกแล้ว" นิชานาถที่ยืนกอดอกมองสองสามีภรรยาถึงกับชะงัก ไม่คิดว่าเธอจะได้ยินคำพูดเด็ดขาดออกจากปากของเขา สายตาเฉี่ยวคมไล่มองไปยังหญิงสาวบอบบาง ปุณณดาถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความผิดหวังเสียใจ เธอทรุดตัวนั่งลงบนพื้นพรม ดึงทึ้งเส้นผมและตบหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่งทำให้ทุกคนตกใจ จนนรวีร์ที่สติกลับมาก่อนใครรีบเข้าไปห้าม ด้วยการรวบมือของเธอไว้แล้วโอบกอดหญิงสาวไว้แน่น “ปอยใจเย็น ๆ ปอยฟังพี่ก่อน... ปอย" เสียงร้องไห้แทบขาดใจบาดลึกลงไปในหัวใจคนฟัง นรวีร์กอดรัดร่างบางไว้แน่นจนเสียงสะอื้นหายไป พร้อมกับที่ปุณณดาเป็นลมหมดสติ เขารีบอุ้มเธอขึ้นสู่อ้อมกอด ตรงดิ่งไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหน้าของบริษัท เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นที่ซุบซิบนินทาของคนทั้งบริษัท เห็นจะจริงที่ว่าปากคนนี่ยื่นยิ่งกว่าปากกา เพราะคนที่รู้เรื่องราวทั้งหมดและอยู่ในเหตุการณ์มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น แต่นิชานาถก็ไม่ได้สนใจ แต่งตัวสวยเดินเฉิดฉายมาทำงานทุกวันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมเธอต้องแคร์ขี้ปากคนด้วย คนพูดกันสักพักก็ลืมไปเอง ส่วนนรวีร์นั้นก็ถูกพนิดามารดาของชายหนุ่มเรียกไปคุย และยื่นคำขาดให้เขาจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อเป็นการดึงชื่อเสียงและให้เกียรติเธอ มีคนคอยหนุนหลังอย่างนี้งานนี้ก็ชนะเห็น ๆ เธอสงสารปุณณดานะ แต่สำหรับการแข่งขันก็ต้องมีผู้ชนะแค่คนเดียวเท่านั้น ซึ่งคนที่ไม่ถูกเลือกก็ย่อมแพ้ไป สามวันมาแล้วที่ปุณณดาเอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่ในห้อง เอาแต่ร้องไห้ข้าวปลาไม่ยอมกิน ขืนเป็นอย่างนี้นรวีร์กลัวว่าหญิงสาวจะล้มป่วยเอา จึงได้แต่ฝากแม่บ้านเฝ้าดูไม่ให้คลาดสายตา หากมีอะไรผิดสังเกตก็รีบโทรหาเขาทันที ใจหนึ่งนรวีร์ก็กลัวว่าเธอจะคิดสั้น เขาไม่ได้อยากจากกันแบบหมดลมหายใจ คิดว่าเวลาจะทำให้ปุณณดายอมรับความจริง เขาจึงปลีกตัวกลับมาอยู่ที่บ้านของครอบครัวแทน อาจจะดูใจดำเกินไปแต่ถ้าไม่ทำวิธีนี้ก็เท่ากับเขายังให้ความหวังอยู่ดี การตัดสินใจทำเช่นนี้สร้างความยินดีปรีดาให้กับมารดาเป็นอย่างมาก แต่ผิดกับบิดาถึงท่านจะไม่ได้แสดงออกว่าไม่พอใจ แต่เขาก็รับรู้ได้จากสายตาที่มองมาอย่างตำหนิ ส่วนตัวน้องชายนั้นยิ่งแล้วใหญ่ ธนวิชญ์ไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะงานยุ่งจัดจนต้องใช้ชีวิตอยู่ที่คอนโดใกล้โรงพยาบาลเสียส่วนมาก ปุณณดานั่งจมเจ่าอยู่บนเตียงกว้าง นรวีร์ไม่ได้กลับมาที่นี่หลายวันแล้ว คงนับจากวันที่พาเธอมาส่ง ไม่แม้แต่จะรอให้เธอฟื้นด้วยซ้ำ แต่หญิงสาวก็แอบได้ยินฉลวยคอยโทรรายงานความเป็นไปภายในบ้าน ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกดีใจสักนิด มันคงเจ็บจนรู้สึกด้านชาไปหมด
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม