บ้านที่เคยเป็นความสุขกลับเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวในหัวใจ ฉลวยยังคงมาทำหน้าที่ทำความสะอาดบ้านดังเดิม ทว่าเจ้าของบ้านสองคนกลับหายหน้าหายตาไป นรวีร์นั้นมาบ้างแต่ก็อยู่ไม่นาน เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเมื่อไม่มีปุณณดา ไม่อาจข่มตาให้หลับได้ มองไปทางไหนก็มีแต่ภาพเธอ แต่พอไขว่คว้าหาร่างบางก็หายไป หัวใจมันห่อเหี่ยวโรยแรง ยิ่งการได้แอบไปดูอดีตภรรยาที่บ้านของเธอ ยิ่งตอกย้ำว่าเขาช่างเป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ปุณณดายิ้มร่าเริ่มสดใสมีความสุขผิดกับตอนที่อยู่กับเขา นรวีร์หันหลังกลับเข้ามานั่งในรถ ทุบกำปั้นลงกับพวงมาลัยอย่างบ้าคลั่ง ปวดหนึบในหัวใจจนแทบจะหายใจไม่ออก เขาฟุบใบหน้าลงกับพวงมาลัยรถนั่งอยู่อย่างนั้นเป็นนาน จนมีคนเดินมาเคาะกระจกรถเรียก ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขาลดกระจกลงแล้วพนมมือไหว้เจ้าของบ้าน
“สวัสดีครับคุณแม่” วดียิ้มให้อดีตหลานเขย
“มาหาปอยเหรอลูก” เขาไม่ตอบ แต่เปิดประตูลงมาแทน
“ปอยไม่อยู่
