ปุณณดาเลือกที่จะนั่งลงที่หลังเสาต้นหนึ่งแอบสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา สายฝนยังคงตกกระหน่ำอย่างไม่ขาดสาย เนื้อตัวของเธอโดนละอองฝนเข้าไปจนเปียกปอนแต่ก็ยังไม่รู้สึกหนาวเหน็บเท่ากับในอดีต เธอรู้ว่าเขามีความพยายาม หนึ่งปีแล้วไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะอดทน ก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งความอดทนของชายหนุ่มจะหมดไป ถึงวันนั้นเธอและเขาจะได้เดินบนทางขนานสักที
“กลับมาแล้วเหรอปอย แล้วทำไมเนื้อตัวเปียกปอนมาอย่างนี้ล่ะ ตาหนูหลับแล้วนะลูก" เธอชะโงกหน้าดูลูกน้อยวัยหกเดือนบนเตียงสำหรับเด็ก ลูกชายหน้าตาจิ้มลิ้มหลับอุตุ แค่นี้คนเป็นแม่ก็อุ่นใจ
“ป้าว่าเดี๋ยวปอยอยู่ทีนี่แหละป้ากับละเอียดจะกลับไปช่วยเอาเสื้อผ้าของใช้มาให้ หนูอยู่กับลูกเถอะลูก ฝนก็เริ่มซาลงแล้วรถราคงเรียกได้ไม่ยาก" ปุณณดาตั้งท่าจะแย้ง
“เอาตามนี้นะลูก ป้าจะรีบไปรีบกลับ เดี๋ยวขอยาจากพยาบานกินกันไว้ก่อนนะ ฝนตกๆแบบนี้เราน่ะอาจจะล้มป่วยลงได้ ปอยเป็นอะไรไ
