“ป๊าเพิ่งรู้ตัวว่าป่วยหนักตอนที่ไปอยู่ที่อังกฤษ ตอนนี้ป๊าเสียแล้ว ป๊าอยากกลับมาเมืองไทย ป๊าบ่นคิดถึงเมืองไทยตลอดฉันเลยพาท่านกลับมา" คนบอกเล่าหันหน้าไปทางอัฐิใหม่ที่วางอยู่ไม่ไกลกับที่เธอยืนอยู่ ปุณณดารู้สึกใจหายวาบคนเราทำไมถึงได้ตายง่ายจัง
“ตอนป๊ามีชีวิตอยู่ป๊าทรมานมากค่ะ ป๊าฝากฉันให้มาขอโทษคุณกับคุณแม่ของคุณปัฐน์ ขอโทษที่ฉันมาช้า" นิชานาถที่เพิ่งสูญเสียบิดาไปหมาดๆถึงกับปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มราวกับทำนบกั้นน้ำแตก ปุณณดาถอนหายใจเมินหน้ามองไปทางอื่น อนิจจังไม่เที่ยงจริงๆ เธอไม่ได้รู้สึกดีใจที่เขาตาย เธอก็แค่ต้องการให้คนทำผิดได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อ
“ฉันอโหสิกรรมให้พ่อของคุณนะคะ และฉันก็คิดว่าป้าวดีก็คิดแบบเดียวกับฉัน" เธอมองไปทางวดีที่นั่งเล่นอยู่กับลูกของเธอใต้ต้นไม้ใหญ่ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะทำให้เธอรู้ว่าวดีไม่ควรเจอกับนิชานาถ เธออยากขุดเอาความเจ็บปวดของคนเป็นป้าขึ้นมาอีก เรื่องนี้เธอจะบอก
