เธอยิ้มให้กับทุกคน วันนี้หลังจากทีได้พูดคุยกับนิชานาถมันทำให้ใจของปุณณดาเหมือนได้ปลดล็อกบางอย่างโดยที่เธอก็ไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่สดใสมันได้กลับคืนมาสู่ตนเองอีกครั้ง
“ใกล้ได้เวลาเป่าเค้กแล้วทำไมตาวีร์ยังไม่มาอีก วิชญ์โทรหาพี่สิลูก" ธนวิชญ์พยักหน้าแล้วเดินออกไปโทรหาพี่ชายที่ด้านนอก แล้วกลับมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
“พี่วีร์ไม่ค่อยสบายน่ะครับ ป่วยมาหลายวันแล้ว"
“ไหนแม่ขอคุยกับวีร์หน่อย" พิยดาลอบมองใบหน้าของสะใภ้แล้ว กรูเข้าไปหาลูกชายคนเล็ก
“พี่วีร์ไม่ได้รับสายเองครับ ผมโทรหาพี่วีร์ที่เบอร์มือถือไม่ติดเลยโทรเข้าที่พักของเขามีผู้หญิงรับสายครับ" พิยดาใจคอไม่ดี นางแสดงสีหน้าไม่ถูกสลับกับมองหน้าวดีทางนั้นพยักหน้าคล้ายจะปลอบใจ ปลงถึงการเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
“พ่อไม่ว่างแต่ปูกับอาและคนอื่นๆว่างนี่ใช่ไหมครับ งั้นเรามาเป่าเค้กกันดีกว่า" บรรพตเรียกความสนใจจากทุกคนมาให้หลานชาย เค้กก้อนแรกของลูกชา
