“พี่มาช้าไปใช่ไหม” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถามขึ้นทำเรียกสติของคนที่กำลังสำรวจเขาอยู่เงยหน้าขึ้น
“ค่ะ งานเลี้ยงเลิกแล้ว” เธอมองไปที่กล่องของขวัญขนาดใหญ่ที่เขาโอบอุ้มมาด้วย
“พี่ขอโทษ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าจนเธอจับอาการนั้นได้
“พี่ขอเข้าไปหาลูกได้ไหม” ปุณณดาลังเลอยู่เล็กน้อยเธอขยับตัวออกห่างจากทางเข้าเพื่อให้เขาเข้ามาด้านในได้สะดวก ปุณณดาเดินน้ำเข้าไปในบ้าน ก่อนจะหันมามองคนที่เดินตามที่มีใบหน้าเจ็บปวดและแดงก่ำ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เขาส่ายศีรษะไปมา
“พี่ขอนั่งพักตรงนี้ก่อนได้ไหม” ปุณณดารีบไปหยิบหมอนอิงที่วางอยู่ไปไว้อีกฝั่งแล้วรับกล่องของขวัญจากมือเขาวางไว้ที่พื้น จากการสัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจทำให้เธอรู้ว่าชายหนุ่มตัวร้อนจัด เธอจับที่บริเวณต้นแขนเพื่อให้แน่ใจ
“ไม่สบายเหรอคะ” เธอเอ่ยถามออกไปน้ำเสียงห่วงใยจนทำให้คนที่กำลังตั้งท่าจะนั่งหยุดชะงักไปเล็กน้อย
“ไม่สบายแล้วจะมาทำไมคะ ขับรถมาอันต
