หลายเดือนต่อมา
ณ เพ้นท์เฮ้าส์วันนี้เงียบกว่าทุกวัน มะปรางจัดกระเป๋าเสร็จตั้งแต่เช้า เสื้อผ้าที่มีก็ไม่มากนัก ส่วนมากก็เป็นเสื้อผ้าที่เธอเอามาจากที่บ้าน มาอยู่ที่นี่ก็เน้นซักเอา ไม่ได้ซื้อใหม่มากมาย รวมกับของใช้ส่วนตัวที่ซื้อเพิ่มมาอีกนิดหน่อยก็เลยทำให้กระเป๋าค่อนข้างพูนกว่าเดิม
ตอนนี้มันถึงวันครบสัญญาแล้ว วันที่อนาคินทร์เคยพูดเอาไว้ตั้งแต่ต้น
'แค่หนึ่งปีครึ่งเมื่อครบแล้วเธอก็จะเป็นอิสระ จะกลับไปอยู่กับย่าก็ได้หรือจะไปที่ไหนก็ได้ตามใจเธอ'
เวลานั้นผ่านไปรวดเร็ว เร็วจนเธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอรู้สึกกับเขาไปแค่ไหน รู้แค่ว่าการจากลาครั้งนี้มันทำให้เธอใจหายไม่น้อยเลย มันเหมือนการต้องจากลาจากคนที่ตัวเองรัก และเธอก็ไม่ได้อยากจากไปเลย
ตอนบ่ายของวันนั้น อนาคินทร์กลับมาถึงเพ้นท์เฮ้าส์เร็วกว่าปกติ ขณะที่มะปรางกำลังจะออกไป เธอหันเหลียวมองตามพื้นที่รอบๆ เพื่อที่จะดูว่าตัวเองนั้นลืมเก็บอะไรไปอีกหรือเ
