กลางดึกคืนนั้น...
เสียงลมหายใจหนักพ่นพรืดยาวๆ เหมือนคนที่กำลังหายใจไม่ออกหรือหายใจหอบเหนื่อยตัวของเขาสั่นกระตุกเหมือนคนกำลังร้องไห้ พร้อมกับเสียงครางในลำคอและพึมพำออกมาไม่เป็นคำศัพท์ภาษา ทำให้มะปรางรู้สึกตัวจากความง่วงกลางดึก แต่เธอก็คิดว่าเขาแค่นอนละเมอจนกระทั่ง เสียงสั่นพึมพำของเขามันเริ่มชัดเจนขึ้น
"ยะ อย่าครับ อย่าทิ้งผมไป อยู่กับผมนะครับ"
เสียงพึมพำนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ซึ่งมันทำให้เธอที่นอนอยู่ข้างๆ เริ่มคิดแล้วว่าเขาไม่ได้แค่ละเมอ
มะปรางผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปมองร่างที่นอนตัวสั่นอยู่ข้างกัน อนาคินทร์กำลังตัวสั่นแรงมือกำผ้าปูเตียงแน่นมีเหงื่อท่วมใบหน้า ตาที่ยังหลับพริ้มอยู่นั้นมีน้ำตาไหลพรากออกมาเป็นสาย "คุณคิมคะ คุณคิม เป็นอะไรหรือเปล่า?" เธอเอื้อมมือไปจับไหล่ของเขาแล้วเขย่าเขาเบาๆ "คุณคิมคะตื่นก่อนค่ะ คุณเป็นอะไร?"
อนาคินทร์สะดุ้งเฮือกหายใจแรงเหมือน
