ตอนบ่ายในวันเดียวกัน
ตู๊ด ตู๊ด ~
( ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า )
"คุณกลับบ้านเวลาเดิมไหม"
( อืม ก็คงเวลาเดิม )
"ย่าชวนมากินข้าวที่บ้านน่ะ คุณมาได้หรือเปล่า"
( ได้สิ เดี๋ยวฉันไป )
"....." มะปรางเงียบ ไม่มีอะไรจะพูดต่อ เพราะปลายสายไม่ปฏิเสธอะไรเลย
( จะเอาอะไรหรือเปล่า ฉันจะแวะซื้อไปให้ )
"ไม่เอาหรอกค่ะ คุณเสร็จงานแล้วก็เลยมาเลยก็ได้ ปรางจะได้ไม่ต้องกลับไปทำกับข้าว"
( อืม เดี๋ยวฉันไป แค่นี้นะ )
"ค่ะ"
การสนทนาระหว่างเธอกับเขามันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก มีแค่นี้แหละ เหมือนภรรยาที่โทรตามสามีกลับมากินข้าวที่บ้านไม่มีผิดเลย การใช้ชีวิตของเธอและเขา มันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากสามีภรรยาเช่นกัน แต่ความจริงแล้ว มันสวนทางกันอย่างกับรางรถไฟเลย
"ปรางโทรหาเขาแล้วนะย่า เดี๋ยวเขาเสร็จงานแล้วจะขับรถมา"
"อืม..."
"ปรางเป็นหลานของย่า ทำไมย่าถึงสนใจเขามากกว่าปรางล่ะ"
"เขาเป็นคนดีนะ"
"......" มะปร
