แดนพาใบเฟิร์นมาเก็บของที่คอนโดเพชร ระหว่างทางฝนตกหนักมาก เธอไม่มีข้าวของอะไรอยู่แล้ว ใช้เวลาเก็บแค่แปปเดียว แค่เพชรก็ยังกลับมาทัน แม้เนื้อตัวจะเปียกโชกเพราะเขาพารถบิ๊กไบค์ไป
“เฟิร์น อย่าไปได้มั๊ย”
ใบหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำฝน แต่ตาแดงก่ำ เขาพยายามอ้อนวอนเธอ เหมือนเป็นหนทางสุดท้ายที่เขามี
หญิงสาวไม่ตอบแต่เอาของออกไปจากห้อง โดยที่ไม่หันมาดูเขาเลย เธอต้องก้าวไปต่อ แม้ต่อให้จะเจอกับเหล็กแหลมคมทิ่มแทง เจ็บปวดราวกับจะตาย อยากจะยอมแพ้วิ่งกลับหลังไปหลายครั้ง ให้เขากอดประโลมเธอไว้ เลือกที่จะให้อภัยเขา แต่เธอก็รู้ดี เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ ได้แต่แข็งใจ รีบเดินไปจากตรงนั้น
เพชรทรุดตัวลงบนโซฟา เอามือปาดน้ำที่อยู่บนหน้าโดยที่แยกไม่ออกระหว่างน้ำฝนกับน้ำตา เขาพิงหลังบนโซฟาอย่างอ่อนล้า พร้อมเงยหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำตามันไหลย้อนกลับ เขาหมดแรงเมื่อเจอแบบนี้ นั่งอยู่อย่างนั้นไม่มีแรงจะขยับเขยื้อนตัว
.
.
