Episode 06 เด็กน้อย
1227 คำ
Episode 06 เด็กน้อย
ทั้งสามคนเดินตามเจโรมออกมาจากป่ามายังจุดตั้งแคมป์ของตัวเองอย่างปลอดภัย โดยระหว่างที่เดินกลับก็บังเอิญเจอกับบอดี้การ์ดของเธอที่นำคนออกตามหาพวกเธออยู่พอดี
และความบังเอิญที่ไม่สิ้นสุดของพวกเธอคือเต็นส์ข้างๆ ที่มาตั้งแคมป์พร้อมกับเธอเมื่อตอนกลางวันที่พวกเธอไม่ได้ให้ความสนใจนักคือเต็นท์ของเจโรมนั่นเอง ทำให้เขาตีเนียนมาร่วมวงบาร์บีคิวกับคาร์ลิน และเพื่อนราวกับมาด้วยกัน
“ขอเบอร์หน่อย” เจโรมเอ่ยขึ้นขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ คาร์ลิน ระหว่างที่หญิงสาวกำลังย่างมาสเมลโล่อยู่ เธอหันมามองเขาเพียงนิดก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจมาสเมลโล่สีขาวที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน
“ไม่ให้”
“ขอหน่อย”
“เอ๊ะ! บอกว่าไม่ให้” คนตัวเล็กจิ๊ปากเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะยัดมาสเมลโล่ร้อนๆ เข้าปากเจโรมจนเขาต้องรีบคายออกมาใส่มือเพื่อระบายความร้อน
“เป็นหมาบ้าเหรอเธอ!”
“คุณมันก็เป็นไอ้โรคจิตเหมือนกันนั้นแหละ! สารภาพมาว่าแอบตามฉันมาใช่ไหม” เธอหรี่ตามองเขาด้วยสายตาไม่ไหวใจ พยายามคิดทบทวนถึงสถานการณ์ที่ผ่านมาตลอดเวลาว่าสามารถเป็นเรื่องบังเอิญได้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ
“ถามกี่รอบคำตอบฉันก็เหมือนเดิม แต่เธอน่ะอย่าลืมนะว่ารับปากอะไรฉันไว้”
“ยังไม่ทันได้ไปช่วยด้วยซ้ำเซเวียร์มันชี้เสร็จกลับมาก่อนที่คุณจะไปตามหาอีก”
“ช่วยไม่ได้ไปโทษเพื่อนเธอสิ” เจโรมไหวไหล่เพราะนั้นไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย
“ฉันมันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก”
“ฉันจะรู้ได้ไงเอาเบอร์เธอมาสิ จะได้นัดวันกันได้ไง” เจโรมเลิ่กคิ้วหนาขึ้นด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์เหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ ทำให้หญิงสาวอดคิดในใจไม่ได้ว่าครั้งแรกที่เธอเห็นเขาอะไรดลใจให้เธอรู้สึกหลงใหลผู้ชายร้ายกาจคนนี้ไปได้
“เอาโทรศัพท์มือถือมาสิ” เธอแบมือไปรอรับโทรศัพท์เครื่องหรูจากอีกฝ่ายมากดเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองลงไป
เจโรมมองเบอร์โทรรหัสประเทศสหรัฐอเมริกาโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้ได้ทันทีว่าคงเป็นเบอร์ที่เธอใช้ชั่วคราวตอนอยู่ที่นี่ เพราะจากโครงหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่ใช่คนที่นี่ และที่สำคัญเขาก็รู้ประวัติส่วนตัวคราวๆ ของเธอมาจากข้อมูลที่เธอลงทะเบียนก่อนเข้าคาสิโนไปวันนั้น
นามสกุลของเธอเป็นนามสกุลของมหาเศรษฐีจากประเทศไทย แต่น่าแปลกที่ครอบครัวของเธอรำรวยถึงเพียงนั้นแต่วันนั้นเธอกลับไม่มีของมีค่าใดติดตัวมาเลยถึงได้จบลงด้วยการเอาตัวเองมาเป็นเดิมพันแบบนั้น
“ไว้ฉันจะโทรไปนัดเวลา และสถานที่แล้วกันนะ” เจโรมบอกขณะที่กำลังเมมเบอร์ของหญิงสาวเอาไว้ซึ่งชื่อที่เขาเลือกตั้งให้เธอ
‘เด็กน้อย’
“เด็กน้อย? คุณบันทึกเบอร์ฉันว่าเด็กน้อยเนี่ยนะ?” คนตัวเล็กรีบทักท้วงทันที ไม่ชอบใจกับชื่อที่เขาตั้งใจเท่าไหร่นัก
“ก็เธอเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ หยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ใช่เหรอ”
“ฉันโตแล้ว แล้วคิดว่าฉันเองมีวุฒิภาวะมากกว่าคุณด้วยซ้ำ”
“เหรอเด็กน้อย”
“เอ๊ะ!” คนตัวเล็กจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่ชอบใจ “งั้นคุณก็เป็นตาแก่ที่ชอบเอาชนะเด็กสินะ”
“ใช่ ฉันชอบแกล้งเด็กมันน่าเอ็นดูดี” เจโรมกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับนำเอามาสเมลโล่ในมือที่เย็นแล้วยัดกลับเข้าปากคนตัวเล็ก เธอเคียวมันด้วยความลืมตัวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นชิ้นเดียวกับที่เขาคายออกมาจากปากก่อนหน้านี้
“เอ๊ะ! นี่คุณกินไปแล้วนี่”
“ก็ของเธอไม่ใช่เหรอฉันแค่คืนให้เองกินๆ ไปเถอะ”
“ไอ้คนนิสัยไม่ดี!” คนตัวเล็กวอแวเสียงดัง และนั่นทำให้บอดี้การ์ดที่กำลังยืนยางบาร์บีคิวให้จ้องมองมาทางเธอกับเขา เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูพ่อว่ามีผู้ชายแปลกๆ อย่างเขาเข้ามาวุ่นวายในช่วงนี้จึงยอมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเรื่องที่หลงป่าเธอเองก็ถูกพ่อโทรมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้ ซึ่งแน่นอนว่าโดนดุไปตามระเบียบ
เธอคายมาสเมลโล่ที่เคียวแล้วออกมาใส่มือก่อนจะยันเข้าปากเจโรมคืนอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ แต่การที่เขาเคี้ยวกลืนลงคอไปโดยไม่มีทีท่ารังเกียจทำให้เธอชะงักไปพอสมควร
“ทำไมไม่คายออกมา”
“อร่อยดีออกทิ้งทำไมให้เสียของ?” เจโรมไหวไหล่
“คุณนี่มันโรคจิตจริงๆ” คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความเอือมระอาก่อนจะลุกหยิบขวดน้ำไปล่างมือตรงต้นไม้ใกล้ๆ “ตามมาทำไม” เธอถามเมื่อเห็นเจโรมเดินตามมา
“เดี๋ยวก็หลงเข้าป่าอีกหรอก”
“เห็นฉันเป็นคนโง่ซ้ำซ่อนรึไง”
“ก็เห็นยังรับคำเดิมพันครั้งที่สองอยู่เลย”
“อันนั้นไม่เรียกโง่นะ เรียกว่าเสียโง่ให้คนเจ้าเล่ห์ดีกว่า” เธอตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปยื่นขวดน้ำให้เขา “ล่างด้วยไหม”
“ล่างหน่อยก็ดี” เขาบอกพร้อมยื่นมือมาให้เธอเทน้ำลงบนมือเขา
“อายุวันโนสุขังพลัง”
“เธอพูดอะไรของเธอน่ะ” เจโรมเอ่ยถามเมื่อจู่ๆ คนตัวเล็กก็พูดอะไรแปลกๆ ออกมา
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” คาร์ลินฉีกยิ้มหวานจนตาเป็นสระอิก่อนจะเดินกลับไปร่วมวงกับเพื่อน โดยมีเขาเดินตามหลังไป
ระหว่างที่คาร์ลินกับเพื่อนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานนั้นเจโรมก็สังเกตได้ว่าบอดี้การ์ดของคาร์ลินจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา และที่สำคัญยังแอบถ่ายรูปเขาไปด้วย แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
“คุณเจโรมเป็นเจ้าของคาสิโนที่นั่นจริงๆ เหรอ” เม็ดฝุ่นเอ่ยถาม
“อืม วันหลังก็แวะไปอีกได้นะฉันจะดูแลเป็นพิเศษเลย” เจโรมละความสนใจจากบอดี้การ์ดทั้งสองคนมายังคู่สนทนาแทน
“งั้นต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เม็ดฝุ่นตอบกลับติดตลก
“ตอนนี้ยังฝากตัวกับผมได้อยู่ แต่อีกไม่นานคงเป็นผมเองที่ต้องฝากตัวกับเพื่อนของคุณ”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
“ก็เพื่อนคุณอาจจะชนะเดิมพันก็ได้ใครจะไปรู้”
“ตกลงทั้งสองคนเคยไปเดิมพันอะไรกันไว้?” คราวนี้เป็นเซเวียร์ที่ถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ความลับ” คาร์ลินรีบแทรกขึ้นเพราะกลัวว่าคนของเธอจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อของเธอ หากเรื่องไปถึงหูพ่อเธอละก็ได้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่นอน
——————————-
มีคนดูมั่นใจว่าน้องจะชนะนะคะ??
- ผู้เขียน
