Episode 04 หลงป่า
1228 คำ
Episode 04 หลงป่า
สองสาวถอดเสื้อออกเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้น ส่วนเซเวียร์เองก็ถอดเสื้อตัวบนออกเหลือไว้เพียงกางเกงขาสั้นด้านล่าง เพราะอยู่ด้วยกันจนชินการใส่ชุดว่ายน้ำ หรือชุดชั้นในต่อหน้ากันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร
“น้ำโคตรเย็น” เซเวียร์สบถออกมาหลังจากกระโดดลงน้ำไปเป็นคนแรก แต่ก็กวักมือเรียกสาวๆ ให้ตามลงไปอยู่ดี
ซึ่งสาวรูปร่างบอบบางแต่จิตใจสายลุยไม่ต่างจากผู้ชายอย่างคาร์ลินกับเม็ดฝุ่นก็ไม่รีรอที่จะกระโดดตามลงไป
เสียงกรี๊ดของสองสาวที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นหลังจากได้สัมผัสกับกระแสน้ำเย็นเฉียบ ทั้งสามคนหากิจกรรมทำกันระหว่างเล่นน้ำไม่ว่าจะว่ายน้ำแข่งกัน หรือแม้กระทั่งแข่งกันดำน้ำ เพื่อเพิ่มสีสันให้ทริปนี้สนุกยิ่งขึ้นโดยตอนเย็นก็มีแพลนจะทำบาร์บีคิวกินกัน
“ไปเดินป่ากันไหม” เซเวียร์เอ่ยถามหลังจากเล่นน้ำมาอยู่พักใหญ่
“ไปไหมล่ะ ฟ้ายังไม่มืดเลย” คาร์ลินเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่ยังคงมีแสงแดดจ้าส่องเล็ดลอดมาตามเงาของร่มไม้ใหญ่
“พวกแกไปฉันก็ไปแหละ ไปไหนไปกัน” เม็ดฝุ่นบอก ด้วยความที่สนิทกันมากต่างฝ่ายจึงต่างสนับสนุนความคิดของกันและกันอยู่เสมอ
ทั้งสามคนลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้ามาสวมทับชุดชั้นในตัวเดิมที่เปียกน้ำ ก่อนจะพากันเดินเลาะเข้าไปในป่าทั้งอย่างนั้น และเพราะคิดว่าคงไปไม่ไกลมากนักจึงไม่ได้บอกให้บอดี้การ์ดทราบก่อน
“ต้นไม้ใหญ่มากพวกเราสามคนโอบยังไม่มิดเลยมั้งเนี่ย” เม็ดฝุ่นมองธรรมชาติเขียวขจีด้วยความตื่นเต้น กลิ่นของไอดินกลางป่าทำให้เธอรู้สึกสดชื่นราวกับปอดได้กลับมาทำงานเต็มที่อีกครั้ง
“อย่าเดินไปลึกมากนะเดี๋ยวหลงทางแม่งเหมือนกันไปหมดเลย” เซเวียร์บอกเตือนให้สองสาวระวังตัวกลัวจะเดินเพลินจนลืมทางกลับ
“ไปไม่ไกลหรอก” คาร์ลินบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
ทั้งสามคนพากันเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอกับกระท่อมไม้กลางป่า และแน่นอนว่ามันดึงดูดความสนใจให้ทั้งสามคนอยากรู้อยากเห็น
“กระท่อมเอาไว้พักสำหรับนักท่องเที่ยวเดินป่ารึเปล่า” เซเวียร์บอกเพราะเขาเองก็ชอบมาเดินป่าอยู่บ่อยๆ เวลาที่อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอง
“เข้าไปดูกันไหม เคยดูในหนังไม่เคยเห็นของจริงเลยว่าหน้าตาเป็นยังไง” ทุกคนเห็นด้วยกับความคิดของเม็ดฝุ่น และก็รู้สึกว่าคงไม่ใช่สถานที่ที่ไม่ปลอดภัยอะไรอีกอย่างก็ไม่ได้ไกลจากจุดกางเต็นท์ของพวกเธอมากนักจึงเดินเข้าไปสำรวจภายในบ้านกัน
ภายในบ้านมีอุปกรณ์จำเป็นหลายอย่างสำหรับเอาตัวรอดในป่า นั่นหมายความว่าที่นี่คงจะเป็นบ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยวเดินป่าจริงๆ
“ของพวกนี้เราใช้ได้หมดเลยไหม” คาร์ลินถามด้วยความอยากรู้
“คิดว่าได้หมดเลยนะเจ้าหน้าที่อุทยานน่าจะเป็นคนเตรียมเอาไว้ให้เผื่อเกิดกรณีฉุกเฉิน แต่ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวที่ตั้งใจมาเดินป่าจริงๆ เขาก็จะเตรียมอุปกรณ์พวกนี้มาพร้อมอยู่แล้ว”
“คราวหน้าพวกเราไปเดินป่ากันบ้างไหม ยังไม่เคยเดินป่ากันจริงจังเลย”
“เอาสิ”
ทั้งสามคนพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาเด็กวัยรุ่นที่กำลังมีความคิดความอ่านเป็นของตัวเอง จนกระทั่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆ คาร์ลินจึงชวนทุกคนกลับ
“กลับกันเถอะเดี๋ยวมืดก่อน”
“โอเค/โอเค” เม็ดฝุ่นกับเซเวียร์เห็นด้วยทั้งสามคนจึงพากันเดินออกจากบ้านพักกลางป่ากลับไปยังทางเดิมที่เดินมา
“เรามาจากทางนี้แน่ใช่ไหม?” คาร์ลินเอ่ยถามเพราะรู้สึกแปลกๆ กับทางที่เดินมา
“นั่นสิ แต่ต้นไม้มันก็เหมือนกันไปหมดเลย” เม็ดฝุ่นมองไปรอบๆ ที่มีแต่ป่าต้นไม้ใหญ่จนรู้สึกใจคอไม่ดีเท่าไหร่
“เรามาจากลำธารตอนนี้คงต้องเดินไปตามลำธารให้ได้ก่อน ได้ยินเสียงน้ำอยู่ใช่ไหม” เซเวียร์บอกเพราะเขาได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ไม่ไกล
“พูดแบบนี้แสดงว่านายจำทางกลับไม่ได้ใช่ไหม” เม็ดฝุ่นเอ่ยถามเสียงเบาๆ เพราะเธอเองก็ดูเหมือนจะจำทิศทางไม่ได้เลย
“ฉันก็เป็นพวกหลงทิศจำทางไม่ได้เลย ฉันว่าทริปเดินป่าที่คุยกันเรายกเลิกกันดีกว่าไหม” คาร์ลินตอบติดตลกเพราะคิดว่ายังไงพวกเธอก็คงหาทางกลับไปได้แน่นอน
ทั้งสองสาวที่แทบจะไม่มีประสบการณ์การเดินป่าเลยทำได้เพียงเดินตามเซเวียร์ไปเท่านั้น ทว่าเดินมานานจนกระทั่งเสื้อผ้าที่เคยเปียกตอนนี้แห้งจนเกือบหมดแล้ว
“ฉันว่าไม่ใช่แล้วไหมตอนพวกเราเดินมามันไม่ได้ไกลขนาดนี้นะ” เม็ดฝุ่นเริ่มบ่นอิดออดหลังจากเดินมานานจนขาล้า
“ฉันว่าพวกเราน่าจะหลงกันจริงๆ แล้วแหละ” เซเวียร์บอกออกมาไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ เพราะเขาเองก็ไม่อยากให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้น
“นายเคยเดินป่าไม่ใช่เหรอ คิดออกไหมพวกเราควรทำไงดีฟ้าเริ่มมืดแล้วด้วย” คาร์ลินเอ่ยถามอย่างมีความหวัง
“ฉันเคยเดินป่าแต่ฉันไม่เคยหลงป่า อีกอย่างตอนนี้พวกเราไม่มีอะไรเลยแผนที่ป่าก็ไม่ได้เอามา” เซเวียร์บอกไปตามสถานการณ์จริง เขาเองก็แทบจะหาทางออกไม่ได้เหมือนกัน
“ตะโกนให้คนช่วยดีไหม”
“เราทำเสียงดังสัตว์ป่าจะไม่มาทำร้ายเราใช่ไหม” คาร์ลินเอ่ยถามเพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกระแวงขึ้นมาบ้างแล้ว
“อย่าพูดให้กลัวสิ” เม็ดฝุ่นหน้างอคล้ายกับเด็กน้อยจะร้องไห้ออกมาแต่พยายามกลั้นเอาไว้ เพราะรู้ว่าร้องไห้ออกมาตอนนี้ก็ไม่ช่วยให้พวกเธอหาทางกลับไปได้อยู่ดี
“หาทำเลดีๆ นั่งพักกันก่อนดีกว่า ตอนนี้บอดี้การ์ดคงเริ่มออกตามหาพวกเราแล้วมั้งหายไปนานขนาดนี้”
“เอางั้นก็ได้ หาที่พักกันก่อนดีกว่าเผื่อยิ่งเดินไปยิ่งลึกจะยิ่งหลงกว่าเดิม”
เมื่อได้ข้อสรุปทั้งสามคนก็พากันเดินหามุมดีๆ ที่พอจะเป็นที่นั่งพักรอคนมาช่วยได้
“แต่ฉันยังได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่เลยนะ” เซเวียร์พึมพำเบาๆ “พวกเธอนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนขอเดินไปดูทางนั้นอีกหน่อย”
“จะไปคนเดียวเหรอไปด้วยกันสิ” คาร์ลินบอกด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้เพื่อนไปคนเดียว
“ไปแค่ตรงนี้เองไม่ไกลหรอกเดี๋ยวมา”
“อย่าไปไกลนะเดี๋ยวหลงอีก” เม็ดฝุ่นย้ำเตือนอีกครั้ง
“เข้าใจแล้ว”
- ผู้เขียน
