Episode 01 เหตุการณ์ในร้านหมูกระทะ
1304 คำ
Episode 01
เหตุการณ์ในร้านหมูกระทะ
ร้านหมูกระทะ
ถึงแม้จะตามใจพามากินตามที่รับปากเอาไว้ แต่ก็ไม่วายแกล้งเธอโดยการพามาร้านหมูกระทะข้างทางเพื่อแกล้งลูกคุณหนูอย่างเธอที่คงไม่เคยมากินร้านเล็กๆ ข้างทางแบบนี้ ธามมองท่าทางของหญิงสาวที่มองไปรอบๆ ร้านด้วยความสะใจเดาว่าเธอคงรู้สึกไม่พอใจที่เขาพาเธอมาที่ร้านแบบนี้
“ถ้าไม่ชอบร้านนี้ไม่ต้องกินก็ได้นะ ซื้อกลับไปกินที่คอนโดเธอดีกว่า”
“ฉันกำลังมองว่าจะกินอะไรดี เราต้องเดินไปตักเองใช่ไหมแบบนี้ นายนั่งเฝ้าโต๊ะไปก่อนนะฉันขอไปตักก่อน”
“ใช่” ธามตอบกลับคนตัวเล็กด้วยความงุนงงก่อนที่เธอจะระบายยิ้มกว้างแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะไป “อะไรวะ” ธามพึมพำเบาๆ เมื่อคนตัวเล็กเดินไปเลือกหยิบของที่อยากกินด้วยท่าทางอารมณ์ดี แถมยังปล่อยให้เขานั่งเฝ้าโต๊ะให้อีกต่างหาก
คนตัวเล็กเดินกลับมาพร้อมกับจานอาหารล้นมือ แต่นั่นก็ยังไม่พอเพราะแค่ตักนำมันมาวางที่โต๊ะเพื่อที่มือจะได้ว่างแล้วเดินกลับไปหยิบมาใหม่จนในที่สุดอาหารก็เต็มโต๊ะด้วยฝีมือของเธอ
“ไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย” ธามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อตาตัวเองว่าเธอจะกินได้ทั้งหมดนี้
“ปากเสีย นายก็ไปตักของนายบ้างสิเดี๋ยวฉันนั่งเฝ้าโต๊ะให้เอง”
“ทำมาเป็นเฝ้าโต๊ะของตัวเองมาเต็มโต๊ะจนไม่มีที่ให้ฉันวางแล้วเธอจะให้ฉันไปเอามาวางตรงไหน”
“วางบนหัวนายไหม”
“กวนนะเดี๋ยวนี้”
“คนสมองหนาอย่างนายพูดแบบคนธรรมดาเข้าใจที่ไหนล่ะ” ฟูมิโกะไหวไหล่พลางใช้ตะเกียบคีบหมูวางลงบนเตาย่าง
“ไม่เห็นกดน้ำมา” ธามเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นแก้วน้ำวางอยู่บนโต๊ะ
“ลืมเลย เอาน้ำส้มมาฝากหน่อยนะ”
ธามมองรอยยิ้มหวานของฟูมิโกะด้วยสีหน้าเอือมระอา แต่ก็ยอมลุกเดินไปกดน้ำตามที่เธอบอก ระหว่างที่รอธามไปกดน้ำมานั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาแทนที่ธามฝั่งตรงข้าม ทำให้ฟูมิโกะที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการย่างหมูเงยหน้าไปมองด้วยความสงสัย และหวาดระแวงในคราเดียวกัน เธอทำได้เพียงกวาดสายตามองหาธามตามสัญชาตญาณเพราะเธอไม่สามารถสื่อสารกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ได้เนื่องจากไม่เข้าใจภาษาไทยเท่าไหร่นัก
“สวัสดีครับคนสวย ขอไลน์หน่อยได้ไหมครับ” ฟูมิโกะพยายามใช้ภาษามือในการปฏิเสธฝ่ายตรงข้าม แต่ดูเหมือนมันจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดเลยย้ายมานั่งข้างๆ เธอแทน ทำให้ฟูมิโกะรีบลุกขึ้นยืนเตรียมเดินหนี แต่อีกฝ่ายก็ไม่ลดละความพยายามใช้มือจับรั้งข้อมือเธอเอาไว้จนเธอรู้สึกเจ็บ
“ธาม!” ภาษาไทยเพียงหนึ่งในไม่กี่คำที่เธอสามารถพูดได้ ทำให้เธอรีบตะโกนมันออกมาพร้อมกับมองหาธามด้วยความหวาดกลัว
ธามที่กำลังต่อแถวรอกดน้ำหันไปตามเสียงตะโกนของฟูมิโกะเช่นเดียวกับลูกค้าคนอื่นๆ ที่อยู่ในร้าน ทันทีที่เขาเห็นว่ากำลังเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นที่โต๊ะก็รีบทิ้งแก้วแล้ววิ่งกลับไปหาฟูมิโกะที่โต๊ะทันที เขากระชากตัวผู้ชายคนนั้นให้ปล่อยมือจากฟูมิโกะก่อนจะดันตัวเธอไปไว้ด้านหลัง ฟูมิโกะเองก็รีบหลบหลังธามด้วยความหวาดกลัวไม่ต่างกัน
“มันทำอะไรรึเปล่า” ธามรีบเอ่ยถามฟูมิโกะด้วยความเป็นห่วงที่สะท้อนออกมาทางแววตาอย่างปิดไม่มิด
“ฉันไม่เป็นไร”
“ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ” ชายแปลกหน้าที่มีลักษณะเมามายจนเสียสติเอ่ยถามด้วยท่าทางกร่างราวกับจะหาเรื่องธามให้ได้ ทำให้ฟูมิโกะยิ่งหวาดกลัวเข้าไปใหญ่
“เรากลับกันเถอะไม่อยากกินแล้ว” ฟูมิโกะบอกเสียงสั่น น้ำเสียงของเธอผิดกับตอนแรกที่กำลังมีความสุขกับการได้มากินหมูกระทะอย่างสิ้นเชิงนั่นยิ่งทำให้ธามเองมีอารมณ์ฉุนเฉียวตามขึ้นไปด้วย
“เมาแล้วก็กลับบ้านไปนอน อย่ามากร่างแถวนี้”
“กูจะกร่างตรงนี้มึงจะทำไม” อีกฝ่ายหัวเราะเยาะในขณะที่ธามพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ปะทุออกมาให้สถานการณ์รุนแรงไปมากกว่านี้
“กลับกันเถอะอย่ามีเรื่องเลย” ฟูมิโกะพยายามสะกิดชายเสื้อธามเบาๆ ท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้เขาอยากพาเธอออกไปจากตรงนี้ตามความต้องการของเธอ ทว่าในขณะที่เขากำลังจับมือพาเธอเดินออกไปชายขี้เมาก็หยิบขวดแก้วโต๊ะข้างๆ ขึ้นมาเตรียมฟาดลงบนศีรษะของธามพอดี โชคดีที่ฟูมิโกะสังเกตเห็นเลยรีบเอ่ยปากเตือนเอาไว้ได้ทัน
“ธามระวัง!!!”
ขวดแก้วถูกฟาดลงบนแขนของธามจนได้แผลจากเศษแก้วที่บาดผิวลงมา ก่อนที่ธามจะรีบหันไปตะบันหมัดใส่อีกฝ่ายด้วยความโกรธแต่นั่นไม่ใช่เพราะเขาเองที่ถูกทำร้าย แต่เป็นเพราะเห็นเศษแก้วกระเด็นไปโดนมือฟูมิโกะด้วยเช่นกัน ถึงแผลจะไม่ใหญ่มากแต่ก็มากพอที่จะทำให้ความอดทนของเขาขาดสะบั้นลงในทันที ก่อนที่ลูกค้าและพนักงานในร้านจะช่วยกันแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน
“เจ็บไหม” ทันทีที่แยกชายขี้เมาออกไปได้ธามก็รีบจับมือเล็กขึ้นมาดูบาดแผลที่เป็นรอยถลอกเล็กๆ ด้วยความร้อนรน
“ฉันไม่เป็นไร แต่แขนนายน่ะสิเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ” ฟูมิโกะรีบดึงมือกลับพร้อมกับดูบาดแผลที่แขนของธามด้วยแววตารู้สึกผิด
“ฉันไม่เป็นไร ไปกันเถอะ” ธามรีบจับมือฟูมิโกะเดินออกจากร้านไปที่รถบิ๊กไบก์คู่ใจของเขาที่ขับมา
“แขนนายเป็นอย่างงี้จะขับรถได้ยังไง” คนตัวเล็กเอ่ยถามโดยที่สายตายังคงไม่ละไปจากบาดแผลที่มีเลือดซึมตลอดเวลาของอีกฝ่าย
“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ฉันถึงกับพิการขับรถไม่ได้หรอก”
“ฉันไม่ตลกกับนายนะ ไปหาหมอกันเถอะ” ฟูมิโกะบอกด้วยสีหน้าตึงเครียด จนธามต้องเอามือทั้งสองข้างมาประคองใบหน้าหวานเบาๆ พร้อมกับปลอบโยนเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ฉันไม่เป็นไรเดี๋ยวเรากลับไปทำแผลที่บ้านกันโอเคไหม”
“อืม”
ฟูมิโกะกอดเอวสอบเอาไว้แน่นขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน แต่ไม่ใช่เพราะกลัวตกแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะความหวาดกลัวจากสถานการณ์ก่อนหน้า รวมถึงเป็นกังวลกับบาดแผลของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นบาดแผลเช่นนี้ การเติบโตมาในครอบครัวยากูซ่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่เคยเห็นคนในครอบครัวกลับมาพร้อมกับบาดแผล ทว่าเธอก็รู้สึกอ่อนไหวเฉพาะกับคนในครอบครัวเธอเท่านั้นไม่คิดว่าพอเป็นธามเธอเองก็พลอยรู้สึกอ่อนไหวที่เห็นเขาบาดเจ็บไปด้วย หรือเพราะความใกล้ชิดที่ผ่านมาทำให้เธอลืมตัวเผลอคิดว่าเขาเป็นคนในครอบครัวไปโดยไม่รู้ตัว หรืออาจจะแค่รู้สึกผิดที่เขาได้บาดแผลจากการปกป้องเธอก็ได้
- ผู้เขียน
