Episode 02 ชายคาเดียวกัน
1038 คำ
Episode 02
ชายคาเดียวกัน
ฟูมิโกะประคองธามเข้ามาในร้าน ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะปฏิเสธเท่าไหร่แต่ก็ไม่สามารถต้านทานความดื้อรั้นของสาวน้อยคนนี้ได้
“กล่องยาอยู่ที่ไหน” ฟูมิโกะเอ่ยถามหลังจากพาธามขึ้นมาบนชั้นสองที่เป็นโซนพักอาศัย และจัดแจงหาที่นั่งให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“อยู่บนตู้นั้น” ธามชี้นิ้วไปที่ตู้ในครัว เธอเดินตามปลายนิ้วของธามไปจนได้กล่องยากลับมา แต่ธามกลับแย่งออกไปจากมือเธอทำให้เธอมองเขาด้วยสีหน้างุนงง ก่อนที่จะหายสงสัยเมื่อเขาจับมือเธอไปทำแผลให้อย่างเบามือ
“แผลฉันแค่นิดเดียวเอง ทำของนายก่อนดีกว่า”
“พูดมาก” ธามตอบอย่างไม่จริงจังนัก เขาตั้งใจทำแผลพร้อมกับปิดปลาสเตอร์ให้คนตัวเล็กโดยมีสายตาของฟูมิโกะคอยจ้องมองดูการกระทำอ่อนโยนของเขาด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไป
“ตานายบ้างแล้ว” ฟูมิโกะมองปลาสเตอร์บนมือตัวเองด้วยใบหน้าอมยิ้ม ก่อนจะจัดการเป็นฝ่ายทำแผลให้อีกฝ่ายแทน “เป็นเยอะอยู่นะไปหาหมอดีกว่าไหม” ฟูมิโกะพึมพำเบาๆ ขณะที่กำลังลงมือทำแผลไปด้วย
“แผลแค่นี้เอง เป็นถึงลูกสาวยากูซ่ากลัวแผลแค่นี้รึไง”
“ไม่ได้กลัวแผล กลัวนายเป็นอะไร” จังหวะที่ใบหน้าหวานเงยหน้ามาตอบทำให้ระยะห่างจากใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่คืบเท่านั้น
สายตาที่หยุดจ้องมองมาที่นัยน์ตาของกันและกัน ตามด้วยเสียงของจังหวะหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนประสานเป็นจังหวะเดียวกันเช่นเดียวกับลมหายใจที่เป่ารดลงมา ใบหน้าที่เคลื่อนตัวเข้าหากันอย่างเชื่องช้าโดยไม่รู้ตัวทำให้ทั้งสองคนเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจอ่อนๆ ของกันและกันชัดเจนขึ้น
“อ๊ะ!” เสียงของบนโต๊ะที่ตกกระทบพื้นทำให้ฟูมิโกะร้องอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบดึงสติตัวเอง แล้วเว้นระยะห่างจากชายหนุ่มด้วยความระมัดระวัง “เสร็จแล้ว อย่าให้แผลโดนน้ำล่ะ” ฟูมิโกะบอกด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งทำเป็นเก็บยาเพื่อกลบเกลื่อนสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนตอนนี้
“ขอบใจ”
“อืม ขอบใจเหมือนกันที่ช่วยฉันไว้”
“ฉันกลัวพ่อเธอเอาลูกน้องมากระทืบฉันน่ะ หิวไหม” ธามเองก็แสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำตัวเป็นปกติจนฟูมิโกะรู้สึกหมั่นไส้
“ไม่หิ…”
โครกคราก~~~
เสียงท้องร้องที่ดังขึ้นทำให้ฟูมิโกะชะงักไปครู่หนึ่ง ในขณะที่ธามทำได้เพียงอมยิ้มมองใบหน้าเลิ่กลั่กของเธอเพื่อรอฟังคำตอบ ในเมื่อหลักฐานมันฟ้องอยู่ตรงหน้าขนาดนี้เขาเองก็อยากรู้ว่าเธอจะตอบกลับมาว่าอะไร
“ก็…หิวนิดหน่อย”
“หึ…รออยู่นี่แหละเดี๋ยวไปทำอะไรมาให้กิน” ธามบอกด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนจะคว้ากล่องยาเอาไปเก็บด้วย เพราะเขาต้องเดินไปที่ครัวพอดี ทันทีที่ธามเดินออกไปฟูมิโกะก็รีบหยิบหมอนมาอุดหน้าตัวเองด้วยความอับอาย
“มาร้องบ้าอะไรตอนนี้เล่า ขายหน้าหมด” หญิงสาวต่อว่าท้องของตัวเองที่ส่งเสียงไม่พึงประสงค์ออกมาในตอนนี้พอดิบพอดี
ธามมองคนตัวเล็กผ่านครัวเปิดขณะที่กำลังต้มบะหมี่ให้เธออยู่ในครัวเนื่องจากที่บ้านเหลือวัตถุดิบไม่มากจึงทำให้เธอทานชั่วคราวไปก่อน ระหว่างที่รอบะหมี่สุกได้ที่เขาก็เหลือบมองบาดแผลของตัวเองที่คนตัวเล็กตั้งใจทำให้อย่างเบามือเมื่อครู่ พลางนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ลมหายใจของเขากับเธอประสานเป็นจังหวะเดียวกัน ก่อนที่เสียงน้ำเดือดปุดๆ จะดึงรั้งสติของเขาให้กลับมาจดจ่อกับการทำอาหารตรงหน้า
ธามเดินถือถ้วยบะหมี่ออกมาจากในครัว ทว่าคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่บนโซฟาก็ผล็อยหลับไปเสียแล้ว เขามองร่างเล็กๆ ที่นอนหลับตาปุ๋ยด้วยความชั่งใจว่าควรปลุกเธอมาทานบะหมี่ หรือควรปล่อยให้เธอได้นอนหลับต่อไป แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจวางถ้วยบะหมี่ลงบนโต๊ะแล้วอุ้มคนตัวเล็กไปนอนในห้องแทน เขาพาฟูมิโกะมานอนในห้องนอนเก่าของธีลินพี่สาวตัวเองเพื่อความบริสุทธิ์ใจ ก่อนจะกลับออกไปเขาก็นั่งมองดูใบหน้าหวานจิ้มลิ้มของหญิงสาวตอนหลับอยู่พักใหญ่อีกทั้งยังช่วยเขี่ยเส้นผมที่ปรกลงบนใบหน้าหวานออกอย่างเบามือ เพราะกลัวจะรบกวนการพักผ่อนของเธอ จังหวะนั้นเองที่ปลายนิ้วของเขาไปหยุดอยู่บริเวณริมฝีปากอมชมพูของหญิงสาว เขารีบส่ายหน้าไล่ความรู้สึกประหลาดๆ ออกไป พร้อมกับรีบเดินออกจากห้องไปตั้งสติ
ทันทีที่ธามออกจากห้องไปฟูมิโกะก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จริงๆ เธอรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ตอนที่เขาเอามือมาจับผมของเธอแล้ว แต่ไม่กล้าตื่นเพราะจู่ๆ เขาก็ลากปลายนิ้วลงมาหยุดที่ริมฝีปากของเธอจนเธอแทบจะกลั้นหายใจเกือบตายไปชั่วขณะ เธอยกมือแตะริมฝีปากของตัวเองที่ยังมีความรู้สึกอุ่นจากปลายนิ้วของชายหนุ่มที่สัมผัสเมื่อครู่
ก่อนจะตัดสินใจดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าตัวเอง แล้วกลั้นใจหลับไปในที่สุด เพื่อไม่ให้สมองของตัวเองคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ รวมถึงหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาเพียงแค่นึกถึงสมองก็เริ่มทำงานซ้ำๆ จนเธอแทบจะไม่ได้นอนง่ายๆ ในคืนนี้ แต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้นอนภายใต้ชายคาเดียวกับเขา ถึงแม้ตอนนี้จะหิวมากแค่ไหนแต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นหลับไปแล้ว เพราะถ้าออกไปตอนนี้เขาคงรู้ว่าเธอตื่นแล้ว แล้วส่งเธอกลับคอนโดเธออย่างแน่นอน
- ผู้เขียน
