“ใครจะนอนทนหนาวอยู่ได้บนเก้าอี้ไม้ เตียงนี่มันเตียงนอนของพี่นะยัยตัวแสบ เรานั่นแหละมาแย่งพี่นอน ใช้ได้ที่ไหนกัน”
อภิรักษ์โอดครวญใส่ร่างเล็ก
“เตียงนอนของพี่น้อยแต่รำเพยจองก่อนแล้วนี่คะ พี่น้อยหมดสิทธิ์นอน ถ้ารำเพยไม่อนุญาต” รำเพยพูดอย่างเฉลียวฉลาดและเจ้าเล่ห์ เอามือกอดอกน่าหมั่นไส้ที่สุด
“ที่สำคัญรำเพยเป็นผู้หญิง จะให้พี่น้อยมานอนด้วยได้ยังไงกัน พี่น้อยคิดบ้างสิคะ เป็นสุภาพบุรุษหน่อย”
“โห... ถึงพี่จะขึ้นไปนอนกับเราบนเตียง พี่ก็ไม่มีอารมณ์ทำอะไรเราหรอก ยัยเด็กกะโปโลเอ้ย!”
รำเพยมองเขาด้วยความโมโหเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
“เชิญนอนให้สบายไปเลย อยากจะอยู่ต่อก็เชิญ”
อภิรักษ์บอกด้วยความหงุดหงิด เดินหน้าตูมออกไปนอกบ้านไม้หลังงาม
ร่างสูงไปที่ลำธาร ล้างหน้าล้างตาเพื่อรอยัยตัวแสบ เขาแกล้งเดินออกมาเหมือนทิ้งเจ้าหล่อน แต่จริงๆ เขาแกล้งมากกว่าจะทิ้งจริงๆ
รำเพยรีบแต่งตัวเพราะชุดที่ตากไว้แห้งหมาด
