ยิ่งฝนตกเช่นนี้ไม่รู้ว่านิรดาจะเป็นเช่นไรบ้าง
อภิรักษ์เห็นใบหน้าเล็กสลดลงก็นึกสงสารไปเหมือนกันเพราะเขาดูออกว่ายัยตัวแสบเป็นห่วงนิรดาไม่แพ้เขา
“แล้วที่นี้จะทำยังไงต่อดี” ชายหนุ่มพูดต่อเหมือนขอความคิดเห็นแต่จริงๆ เขาพูดเปรยมากกว่า
“ไม่เห็นจะยาก” เด็กสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ พูดอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“รำเพยถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกนะคะ แล้วก็ไปนอนบนเตียงนุ่มๆนั่น แล้วพี่น้อยเอาผ้าเช็ดตัวผืนนั้นมาให้เค้าด้วย ส่วนพี่น้อยก็... ตรงโน้นค่ะ”
รำเพยบุ้ยใบ้ไปยังเก้าอี้ไม้ตัวยาวอีกมุมหนึ่งของห้อง มือเรียวที่แสนว่องไวรีบคว้าผ้าเช็ดตัวจากมือของเขา โดยไม่ทันได้ปฏิเสธ
อภิรักษ์มองผ้าเช็ดตัวในมือของรำเพย พร้อมทั้งหันไปมองเก้าอี้ไม้ตัวยาวสลับกับมองใบหน้าเล็กน่ารักนั้นด้วยความเหนื่อยใจ
“ได้ยังไง นี่มันบ้านพี่ เรานั่นแหละไปนอนตรงโน้น” อภิรักษ์ไม่ยินยอม
“โห... พี่น้อย ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย ได้ยังไงกันคะ ไม่รู้ล่ะ
