มือของเขาชูคบเพลิงขึ้นเพื่อมองหน้าที่กำลังบ่นไม่รู้จักจบจักสิ้น
“พี่น้อยเดินเร็วไม่รอเค้าเลยนี่คะ” รำเพยเถียงไม่ลดละ
“ปากคอเราะร้ายจริงๆ เลย เดี๋ยวพ่อทิ้งเอาไว้ในไร่นี่หรอก ถ้ายังไม่หยุดพูดมากไม่ต้องตามมาอีก มาทางไหนก็ไปทางนั้นเลยยัยตัวแสบ”
อภิรักษ์บ่นอย่างรำคาญ แต่จริงๆ เขาไม่ได้คิดเช่นนั้นสักนิด
“ไม่ไปไหนทั้งนั้น แล้วรำเพยก็ไม่กลัวคำขู่ของพี่น้อยด้วย พี่น้อยจะทำอะไรรำเพยได้” รำเพยท้าทายไม่เกรงกลัว นึกหมั่นไส้เขาตงิดๆ ที่เป็นห่วงเมียพี่ชายจนเกินเหตุ
“ถ้ายังพูดมากไม่เลิกโดนแน่” อภิรักษ์ขู่อีก เมื่อเขาคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับยัยตัวแสบดีเหมือนกัน แต่ขู่ไว้ก่อน จะได้เงียบเสียงลงบ้าง บ่นมาตลอดทางจนเขาหูชาไปหมดแล้ว
“ไม่เห็นจะกลัวเลย พี่น้อยจะทำอะไรได้ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด” รำเพยพูดกวนอารมณ์เขาอย่างท้าทาย
“พอได้แล้ว หยุดพูดสักที พี่รำคาญ” อภิรักษ์มองร่างเล็กน่ารักกับริมฝีปากที่กำลังเอื้
