กินเวลาไปนานพอสมควร โดยทั้งคู่ลืมเลือนคนที่รอทานข้าวอยู่ด้านล่างกันเสียสนิท
“ไม่เอา รำเพยจะใส่เอง” รำเพยว่าอย่างหงุดหงิด คนเอาแต่ใจไม่ยอมปล่อยเธอสักที
“ทำไมใส่กางเกงตัวนี้ ไปเปลี่ยนเดี๋ยวเลย ใส่กางเกงอะไรแบบนี้ มันสั้นเหมือนใส่กางเกงใน” อภิรักษ์กอดอกมองไม่สบอารมณ์
“อย่ามายุ่ง จะใส่มีอะไรหรือเปล่า ปกติก็ใส่แบบนี้ทุกวัน วันนี้เป็นอะไรอีก บ้าตั้งแต่เช้าเลยพี่น้อย ผีเข้าหรือยังไงกัน” รำเพยว่ากลับไม่ลดละ
“ได้... พี่ไม่ยุ่งกับเธอก็ได้ อยากทำอะไรก็เชิญ”
อภิรักษ์โต้กลับ เดินไปยังตู้เสื้อผ้าสลัดผ้าเช็ดตัวลงไปทันที ทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในห้องนี้ ทั้งๆที่เธอยังอยู่อีกคน
“กรี๊ด!” รำเพยกรี๊ด เอามือปิดตาตัวเอง
“ไอ้พี่น้อยบ้า ลามก ชอบโชว์ โรคจิต ประสาท ซาดิสม์”
รำเพยสาดคำด่าไม่ยั้ง
“อยากจะว่าอะไรก็ว่าไป แต่เดี๋ยวรอก่อน อย่าเพิ่งไป”
อภิรักษ์บอกภรรยาสาวที่พยายามจะหนีเขาท่าเดียว
“ไม่รอหรอกคน
