รำเพยก้มหน้าก้มตา เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะลูก ไม่เอาจ้ะ รำเพยหนูห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาด”
“ก็รำเพยสร้างความวุ่นวายให้ทุกคนหรือเปล่าคะ”
รำเพยถามต่ออย่างเสียใจ เธอคิดว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับเขาสักนิด ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ความรู้สึกที่อยากแกล้งเขาหายไปหมดสิ้น เมื่อเห็นหน้าบูดบึ้งของเขามากๆ เข้า เธอมีความรู้สึกอ่อนไหวเหมือนกันนี่นา
“รำเพยไม่เอา อย่าคิดมากสิจ๊ะ ทานข้าวเถอะ ทำหน้างอเดี๋ยวไม่สวยนะจ๊ะ” นิรดาปลอบใจเด็กสาวเสียงห่วงใยระคนเอ็นดู รำเพยมองนิรดาอย่างซึ้งใจ
“รำเพยทานไม่ลงแล้วล่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
รำเพยรวบช้อน ดื่มน้ำ และขอตัวออกไปนอกบ้านทันที
“ตาน้อยนี่ไม่ไหวเลย ทำให้น้องเสียใจอยู่เรื่อย”
คุณอรอุมาตำหนิลูกชายคนเล็กอย่างอดไม่ได้
“ปล่อยให้เขาจัดการกันเองเถอะครับ เราไปยุ่งกับเขามากๆ ก็ไม่ดีนะครับคุณแม่ เขาก็โตๆ กันแล้ว อีกไม่นานคงรู้ว่าควรทำยังไงต่อไป” อภิ
