เลยถูกยัยตัวแสบกระทุ้งข้อศอกใส่ด้วยความหมั่นไส้ แต่เขาไม่สน ยิ่งกอดรัดแรงเข้าไปอีก
“พี่น้อย รำเพยอึดอัด” รำเพยประท้วง
“ดี... พี่จะเฝ้าเราไม่ให้คลาดสายตา จะได้ไม่ไปยั่วผู้ชายคนไหนอีก” อภิรักษ์กระซิบเสียงดุ พอให้ได้ยินกันสองคน
“เชิญพี่กิตตามสบายนะครับ ผมขอตัวเจ้าสาวไปรับแขกทางโน้นก่อน” อภิรักษ์ขอตัวจากประกิตอย่างสุภาพ
“ตามสบายเถอะ” ประกิตบอกน้องชายเพื่อนรักยิ้มๆ
งานแต่งงานใหญ่โตถูกจัดขึ้น คนงานในไร่ต่างมีความสุขฉลองกันไม่ยอมหลับยอมนอน
ฤกษ์ส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาถึง ทุกคนที่เป็นญาติผู้ใหญ่เข้าไปอวยพรคู่บ่าวสาวกันพร้อมหน้าพร้อมตา เมื่ออวยพรเสร็จสิ้น ก็ถึงเวลาที่จะปล่อยให้คู่บ่าวสาวอยู่กันตามลำพัง
บิดามารดาของรำเพยมีธุระด่วนจึงต้องเดินทางกลับในคืนวันนั้นเลย แต่ยังสัญญากับว่าจะกลับมาเยี่ยมรำเพยอีกแต่คงอีกหลายเดือน
รำเพยมองบิดามารดาอย่างน้อยใจนิดๆ ตั้งแต่จำความได้ ท่านไม่เคยมีเวลาให้เธ
