หวังจื่อฮ่าวเดินไปเดินมาอยู่ข้างเตียง ยามนี้เขาไม่สนแล้วจะติดโรคหรือไม่ สนเพียงสิ่งเดียวคือคนบนเตียงต้องหายจากโรค นางสลบไปหนึ่งวันกับหนึ่งคืน จนเฟิงหยางต้องดื่มนมจากแม่นมที่เขาให้ซือกงกงไปจัดการหามา ทั้งต้องตรวจโรคอย่างละเอียดดีแล้วถึงให้ดื่มได้ชั่วคราว
มือหนากุมมือเล็กยามนี้ซีดเซียวเหลือเกิน ดีที่หมอหลวงบอกว่านางเป็นเพียงไข้หวัดธรรมดา ไม่ใช่ไข้หวัดตุ่มขึ้นจากต่อมน้ำเหลืองทำให้เขาเบาใจ คงเพราะนางดูแลบุตรชายมากเกินไปจนทำให้อ่อนเพลีย
ดวงตาเล็กค่อย ๆ ลืมขึ้นพบเพียงแสงจากตะเกียงในห้องจึงรับรู้ว่ายามนี้เป็นตอนกลางคืนอาจจะเป็นช่วงค่อนสว่างแล้วด้วย เพราะได้ยินเสียงไก่ขัน เมื่อนางรู้สึกหนักอึ้งที่เอวเพราะว่าใครบางคนกำลังกอดนางเอาไว้ จึงขยับดิ้นหนีสัมผัสจากเขาด้วยเป็นห่วงกลัวเขาจะติดไข้จากนาง
“เจ้าฟื้นก็รีบหนีห่างเราเลยงั้นเหรอ” เสียงน้อยใจเปล่งขึ้น เขารู้สึกตัวแทบจะทันทีเมื่อนางขยับกาย
“ฝ่
