“คงไม่เหมาะกระมังเจ้าคะ” นางกลืนน้ำลายลงคอ อีกอย่างชุยงหนูเป็นเช่นไรนางก็สุดรู้ได้ แต่ว่าแคว้นเว่ยอย่างน้อยนางก็ยังอาศัยอยู่หมู่บ้านสุดชายแดนห่างจากความวุ่นวายแน่นอน ไร้กังวลเรื่องการตามจับตัวเพราะห่างไกลนัก
“มีอันใดไม่เหมาะอีกเล่า”
“หากฝ่าบาทรู้”
“ย่อมไม่มีทาง” หย่งคังหวู่ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากปกป้องนางนัก ทั้งที่ไม่ใช่คนรัก แววตาไหววูบน่าสงสารนั้นมันตรึงตาตรึงใจเขาเสียเหลือเกิน
“ขอเป็นชาวบ้านธรรมดาดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าเบื่อหน่ายวังหลวงแล้ว” ลี่เซียนคิดว่าเข้าไปชุยงหนูไม่รู้นางไปอยู่ในฐานะอะไร แต่ไม่ใช่ว่าที่นั่นไร้สตรีเมื่อไหร่กัน ที่ใดมีสตรีที่นั่นย่อมวุ่นวาย ดูอย่างหวังจื่อฮ่าวนางก็เกือบเอาชีวิตไปทิ้ง กับชาติกำเนิดที่เหมือนก่อกบฏก็ไม่ปาน ซึ่งนางไม่รู้ด้วยซ้ำพ่อแม่แท้จริงนางเป็นใคร เมื่อใส่ความว่าเป็นชาวจาม่านความตายก็รออยู่แล้ว
“เช่นนั้นบอกเราได้หรือไม่เจ้าอยู่ที่ใด”
“หมู่บ้านเฟิงห
