เมื่อเห็นว่าฝ่าบาทนิ่งเงียบซือกงกงก็ร้อนใจอีก เพราะนี่เป็นของขวัญที่องค์ชายหย่งคังหวู่ส่งมาให้เชียวนะ อาจจะต้องตอบแทนเป็นสิ่งของใดหรือเปล่า
“ฝ่าบาท...!!!”
“เอาไว้เราอ่านฎีกาพวกนี้จบค่อยเปิดแล้วกัน”
หวังจื่อฮ่าวอยากทรงงานให้มาก จะได้ทรมานคิดถึงนางน้อยหน่อย แต่เมื่อหยุดทำงานเขาก็ยังคิดถึงนางอยู่ดี รอยยิ้มของนางเขาจดจำได้ขึ้นใจนัก
ซือกงกงจนใจ เมื่อรั้งใจให้ฝ่าบาทรีบเปิดกล่องของขวัญไม่ได้จึงได้แต่มองมันอยู่เช่นนั้น เขารู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง เหมือนในกล่องนั้นกำลังมีความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่ชอบกล
จนเวลาผ่านไปหลังจากทรงงานแล้ว กล่องของขวัญนั้นก็ยังตั้งอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“ฝ่าบาท...ไม่ทรงเปิดสักหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ”
หวังจื่อฮ่าวที่มองไปนอกตำหนักอย่างเหม่อลอยชั่วครู่ ยามนี้โดนดึงความสนใจจากซือกงกงอีกครั้ง กับของขวัญจากสหายของเขา
“เห้อ...เจ้าอยากเปิดนักเราจะเปิดให้” เขาเหมือนต้อง
