เกิดชาตินี้ขอเป็นพระสนมท้ายวังเนื้อหอม

บทที่ 5 เลือกสามีสิ 1/2

ขณะที่กำลังคิดอย่างปวดเศียรเวียนเกล้านั้น ซือกงกงวิ่งกระหืดกระหอบมา พร้อมกับนำพระราชโองการมาด้วย นางที่นั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่เมื่อครู่ บัดนี้ต้องรีบมารับราชโองการ

“พระสนมเสิ่นเสียนเฟย กิริยามารยาทงดงาม เพียบพร้อมด้วยกุลสตรี รับสั่งให้รับใช้ใกล้ชิดในห้องทรงพระอักษร จบราชโองการ”

‘ฮะ!! งามพร้อม’ เสียงอุทานในใจของเสิ่นลี่เซียนดังขึ้น แต่ต้องรีบรับราชโองการก่อนจึงกล่าวได้เพียง

“ขอบพระทัยเพคะ”

นางค่อนข้างตกใจกับคำสรรเสริญนั้นเหลือเกิน ‘กิริยามารยาทเรียบร้อย’ นี่สาบานว่าหมายถึงนาง เมื่อคืนจำได้ว่าท่วงท่าปลดเปลื้องความสุข สตรีนางใดในวังหลังไม่มีใครริทำกันยกเว้นนางผู้เดียว เอาสิ่งใดมาเรียบร้อยได้อีกหรือ

นี่เพิ่งรับเทียบเชิญจากฮองเฮามาไว้ หากรู้ว่านางทำให้จักรพรรดิมัวเมาลุ่มหลง นางยังจะมีหัวให้พอตัดหรือไม่

‘หาเรื่องให้ข้าโดนเพ่งเล็งโดยแท้’ นางหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ให้เลือกระหว่างสตรีสองคนกับฮ่องเต้ นางเลือกฮ่องเต้ก็แล้วกัน แม้เมื่อก่อนอยากจะเข้าไปประจบฮองเฮาเสียเต็มประดา แต่นางคิดผิด พิษรักแรงหึงไม่เข้าใครออกใคร โดยเฉพาะเมียหลวงคงไม่ดีใจนัก หากคนที่ใช้สามีร่วมกันนั่งเผชิญหน้าอยู่ น้ำชาที่เชิญไปดื่มคงใส่ยาพิษเป็นแน่

“พระสนมเตรียมตัวเถิด” ซือกงกงเห็นพระสนมยืนนิ่งไม่ไหวติง จึงเอ่ยเตือน

“ซือกงกง ข้ามีเรื่องลำบากใจ เทียบเชิญนี้ของฮองเฮากับกุ้ยเฟย เชิญข้าไปดื่มน้ำชา ท่านว่าข้าควรตอบรับเช่นไรดี”

ซือกงกงจากยิ้มร่าเปลี่ยนเป็นหุบยิ้มฉับพลัน จนนางก็คิดว่ากงกงเห็นด้วยกับนางว่า อสรพิษสองคนนี้ไม่น่าสมาคม นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วตัดสินใจไม่ไปตามคำเชิญแต่เลือกไปหาสามีดีกว่า อย่างน้อยกำแพงที่บดบังก็สูงใหญ่สักหน่อย

“พระสนมไม่ต้องกังวลใจไป เรื่องนี้ข้าจะนำความไปทูลฝ่าบาทเองพ่ะย่ะค่ะ” ซือกงกงรวบเอาเทียบเชิญที่พระสนมกำลังอึดอัดใจไม่รู้จะไปทางใดดีขึ้นมาแล้วนำไปหารือกับฝ่าบาท

ส่วนนางก็คิดเสียว่าลอยตัวก็แล้วกัน รับใช้ฝ่าบาทย่อมเป็นหน้าที่ของนาง

“เจ้าว่าเช่นใดนะ” อี้ผินฮองเฮาฉุนเชียวยิ่งนัก ไม่คิดว่านางจะเลือกปฏิเสธเทียบเชิญของฮองเฮาอย่างไรไมตรีเช่นนี้ โอหังนัก เช่นนั้นก็คงเลือกข้างแล้วสินะ

‘ไม่ประจบแม่ของแผ่นดินเช่นนางจะประจบผู้ใดอีกเล่า’

“กุ้ยเฟยก็ไม่ได้ไปเช่นกันเพคะ” นางกำนัลที่ยังพูดไม่ทันจบผู้เป็นนายก็โวยวายขึ้นแล้ว แต่เมื่ออีกคำของนางกำนัลหลุดออกจากปาก ทำให้แววเนตรลึกล้ำดวงหน้าอ่านไม่ออกว่าคิดเช่นไรอยู่กันแน่

“แล้วนางไปที่ใด”

“พระราชโองการจากฝ่าบาทให้ไปรับใช้ในห้องทรงอักษรเพคะ” สิ้นเสียงนางกำนัลของฮองเฮา กาชาก็ปลิวลงพื้นอีกอย่าง ทั้งขันทีรับใช้และเหล่านางกำนัลหลับตาปี๋กลัวจะโดนลูกหลงอันใดอีก

‘สนมเสียนเฟยผู้นี้เป็นดวงซวยโดยแท้ กล่าวถึงเมื่อใด ฮองเฮากริ้วเมื่อนั้น จึงทำให้เหล่านางกำนัลในตำหนักกระซิบกระซาบกันว่าห้ามเอ่ยถึงสตรีผู้นี้อีก’

“ฝ่าบาทนะฝ่าบาท ข้ารักภักดีเยี่ยงนี้ไม่เคยชายตามอง พระราชโองการเรียกหาหรือก็น้อยครั้ง ส่วนใหญ่จะบ่ายเบี่ยงอ้างราชกิจ วันนี้มีราชกิจมากก็ยังเรียกนางเข้าไปปรนนิบัติ นี่มันอะไรกัน” ตั้งแต่แต่งตั้งเสิ่นเสียนเฟยข้ามหัวฮองเฮาอย่างนางไป ต่อไปใครยังจะก้มหัวในนางอีกเล่า

ห้องทรงพระอักษร

“ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท” เสิ่นลี่เซียนย่อตัวถวายพระพรองค์จักรพรรดิ แต่ทว่าเขากลับปรี่เข้าหาแล้วพยุงนางไว้ นางชายตามองเขาแล้วสลับไปด้านหลังที่ฎีกากองท่วมเท่าภูเขาก็เข้าใจทันที

“สนมรักไม่ต้องมากพิธี เรากำลังรอเจ้าอยู่” เขาพยุงนางเดินไปยังตั่งที่ประทับของตน แล้วให้นางนั่งเคียงข้างเขา

“ฝ่าบาททรงอยากให้หม่อมฉันรับใช้สิ่งใดเพคะ” นางคิดสยองในใจ ให้อ่านฎีกาพวกนี้นางขอเป็นลมดีกว่า รู้เช่นนี้ตอบรับคำเชิญฮองเฮาไปก็ดี อย่างน้อยก็แค่ปั้นหน้า

“นั่งเป็นกำลังใจให้เราก็พอ วันนี้คงไม่ได้นอนกับเจ้า ข้าจึงให้เจ้ามาหาแทน” นั่นปะไร นางนึกไว้แล้วว่าเขาต้องมีราชกิจมากเสียจนเรียกนางเข้ามาปรนนิบัติในห้องทรงอักษร แต่ห้องนี้มันไม่เหมาะนัก ให้นางนวด ๆ ก็พอกระมัง

“ฝ่าบาทคงจะเมื่อยแล้ว เช่นนั้นให้หม่อมฉันนวดให้ดีกว่าเพคะ” มือเล็กของนางกดลงที่หัวไหล่ พบว่ามันตึงไปหมด เช่นนี้ต้องนวดน้ำมันแล้วกระมัง แต่ว่ากันว่าคนเป็นฮ่องเต้แบกใต้หล้าไว้บนบ่า ทั้งยังต้องจัดการเรื่องวังหลังอีก แค่คิดก็อยากแต่งกับคนธรรมดาแล้ว ต้นตระกูลนางไม่น่าเป็นพระสนมเลย ให้ตายสิ

“อื้อ...เจ้านวดดีนัก อยากให้มานวดทุกวันได้หรือไม่สนมรัก” นั่นไง หาเรื่องให้นางถูกอิจฉาอีกแล้ว เขาช่างเป็นคนที่ไม่น่าคบจริง ๆ