เกิดชาตินี้ขอเป็นพระสนมท้ายวังเนื้อหอม

บทที่ 5 เลือกสามีสิ 2/2

“ฝ่าบาทไม่ทรงไปสำราญที่ตำหนักอื่นบ้างหรือเพคะ” นี่คล้ายผลักไสน้อย ๆ เพราะนางก็อยากพักผ่อนนอนเหมือนคนอื่นสักคืนเหมือนกัน

“ได้ข่าวว่าเทียบเชิญจากตำหนักฉิน กับ ตำหนักเสวียเหมยส่งถึงเจ้า ข้าอยากฟังความคิดเจ้าว่าตัดสินใจอย่างไร” สตรีผู้นี้เรื่องราวบนเตียงเก่งกาจ แต่ไม่รู้เรื่องการเอาตัวรอดในวังจะเก่งหรือไม่ เขากังวลใจนัก ไม่ใช่เรื่องพวกนี้ไม่เกิดมาก่อน มันเกิดอยู่ตลอดเวลา เพราะอำนาจก็หอมหวานและเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ ดังนั้นหากนางมีอำนาจขึ้นมาย่อมมีคนที่ไม่ชอบใจ

“หม่อมฉันจะเลือกใครได้เพคะ นอกจากฝ่าบาท” แน่นอนว่านางรู้จักคำว่าประจบ แล้วรางวัลที่เขาให้นางก็เป็นจูบที่ดูดดื่ม แต่นางก็ตอบสนองเขาอย่างดีเช่นกัน

“เจ้าเลือกถูกต้องแล้ว” เสียงหัวเราะร่าของผู้เป็นใหญ่ทำให้นางยิ้มตาม แต่เป็นยิ้มแกน ๆ นะ นางมั่นใจว่าทั้งฮองเฮาและกุ้ยเฟยหาทางกำจัดนางอยู่แน่นอน ในเมื่อเป็นคนโปรดแล้วก็โปรดให้สุดไปเลยก็แล้วกัน

นางทั้งนวดทั้งคีบอาหารป้อนถึงโอษฐ์สร้างความสำราญให้องค์จักรพรรดิเป็นอย่างยิ่ง แต่คืนนี้อย่างไรเขาก็ต้องเสด็จตำหนักอื่นบ้าง เพื่อเป็นการถ่วงดุลอำนาจ และเป็นกำแพงให้เจ้าสนมตัวเล็กตัวน้อยของเขา

“จุดโคมตำหนักฉิน” ยามห้ายแล้วซือกงกงคิดว่าฝ่าบาทคงจะไม่เสด็จตำหนักใด จึงไม่ได้ส่งคนไปแจ้งก่อน เมื่อฝ่าบาทโปรดเสด็จตำหนักฮองเฮาฉุกละหุกเช่นนี้ ทำเอานางกำนัลขันทีจัดการให้วุ่นวาย

อี้ผินฮองเฮายังไม่บรรทมก็จริง แต่กำลังหาวิธีจัดการเสียนเฟยที่ริเลื่อนขั้นข้ามหน้าข้ามตา ขณะที่กำลังสั่งให้คนไปสืบเรื่องราวของบ้านเดิมที่ส่งนางเข้าวังเป็นมาอย่างไร ขันทีหน้าตำหนักก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบมารายงาน

“ฝ่าบาทเสด็จพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทเสด็จ” นางยกมือไล่คนของตัวเองออกไปแล้วหันมาสนใจว่าเหตุใดฝ่าบาทเสด็จกะทันหันไม่บอกไม่กล่าว

“รีบแต่งตัวให้ข้าเร็วเข้า” นางเปลี่ยนเป็นชุดเตรียมเข้านอนแล้ว ไม่นึกว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาเช่นนี้ เหล่านางกำนัลช่วยแต่งตัวเพียงพริบตาก็เรียบร้อย เพียงแต่ไม่ได้ใส่เครื่องหัวให้รกรุงรังเท่านั้น

“ฮองเฮา เจ้าสบายดีหรือไม่ ไม่ได้มาพบเจ้านาน วันนี้ข้าคิดถึงหลังจากออกจากห้องทรงอักษร เพียงใบหน้าเจ้าโผล่ขึ้นมาก็เร่งมาทีเดียว” ถ้อยคำหวานหูเปล่งออกมาทำเอาฮองเฮาหน้าม้านไปทีเดียว ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะทรงคิดถึงนางมากมายเพียงนี้

‘ทรงสงสัยสิ่งใดหรือไม่กันนะ’

“เอ่อ...ฝ่าบาท...ขอบพระทัยเพคะ นึกว่าหลงสตรีอื่นจนลืมหน้าฮองเฮาอย่างหม่อมฉันเสียแล้ว” นางร้ายกาจก็จริง แต่ไม่เคยร้ายต่อหน้าฝ่าบาท ทุกรอยยิ้มของนางมักซ่อนด้วยคมมีด ดังนั้นถ้อยคำที่เปล่งออกมา กึ่งประชดประชัน กึ่งหึงหวงอยู่ในที แล้วมีหรือองค์จักรพรรดิผู้ฝึกตนมาเนิ่นนานเช่นเขาจะไม่รับรู้ถึงข้อนี้

“ตำหนักเจ้าไหน้ำส้มแตกงั้นหรือ กลิ่นถึงได้หึ่งเพียงนี้” ถ้อยคำหยอกเย้าระหว่างสามีภรรยาทำให้เหล่านางกำนัลอมยิ้ม

อี้ผินเมื่อรู้ว่าเอ่ยสิ่งที่ไม่บังควรออกไปแล้ว นางจึงก้มหน้าแล้วขอพระราชทานอภัย “อภัยให้คนโง่เขลาที่เอาแต่คิดถึงพระองค์ด้วยเพคะ”

แม้กระทั่งคำขอโทษ นางยังฉาบน้ำผึ้งมาด้วย เขาจึงรับไมตรีนางไว้ แล้วพานางเข้านอน เพียงนอนเคียงกันด้วยเพราะรู้สึกเหนื่อยไม่อยากขยับกาย เพราะขยับมาสองคืนติด เสียธารน้ำขาวขุ่นไปมากถือว่าวันนี้ได้พักผ่อนก็แล้วกัน

ห้าวันผ่านไปฝ่าบาทไม่เสด็จตำหนักเสียนเฟย แต่ผลัดไปนอนตำหนักโน้นตำหนักนี้ และนั่นก็ไม่มีความกำหนัดใด เพียงแต่อ้างว่าเหนื่อยอยากพักผ่อนแล้วก็หลับไป ทำเอาสนมที่คาดหวังมีคืนวสันต์กับฝ่าบาทผิดหวังตาม ๆ กัน

ส่วนคนที่วางแผนทำบางอย่างเช่นเสิ่นเสียนเฟยนั้น หาทางทำการค้าอยู่ เพราะนางได้ชื่อว่าฝ่าบาทเสด็จตำหนักสองคืนติดย่อมมีความน่าเชื่อถืออยู่ไม่น้อย

“ข้าจะทำน้ำหอมพรมกาย”

“อะไรนะเจ้าคะ” หลันผิงอยากจะเป็นลม นายตนคิดเรื่องพิลึกพิลั่นอีกแล้วแทนที่จะเอาเวลาไปคิดหาทนทางให้ฝ่าบาทกลับมาหาตน

“ไม่สู้เอาอกเอาใจฝ่าบาทดีกว่าหรือเจ้าคะนายหญิง” หลันผิงเอ่ยเตือนอย่างอิดออด

“ไม่มีอะไรมายืนยันได้หรอกว่า โปรดวันนี้วันหน้ายังจะโปรดอยู่ ไม่สู้สร้างความมั่งคั่งในตอนยังมีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ มีรักก็คู่กับหมดรักมันห่างกันเส้นบาง ๆ”

หลันผิงได้ฟังคำพูดที่ปลงราวกับว่าเรื่องที่ฝ่าบาทโปรดพระสนมเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ไม่มีจริงอย่างนั้น

แต่ก็จริงบางตำหนักไม่เคยเสด็จเยือน แม้ตอนแรกจะเสด็จบ่อย พระสนมทำใจไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เพียงนี้ต่อไปคงไม่เสียใจใช่หรือไม่