บทที่ 36
คุณเจอย่ามั่น
วันต่อมา
หลังเลิกเรียนเจคอปขับรถมาดักรอใบบัวที่หอพักเพราะวันนี้เธอหลบหน้าเขาทั้งวัน เวลาเกือบสี่ทุ่มยังไม่มีวี่แววว่าใบบัวจะกลับ พยายามติดต่อแต่เหมือนว่าใบบัวจะบล็อกเขาทุกช่องทาง
“โธ่..เว้ย ให้มันได้แบบนี้สิวะ สัส”
เจคอปทุบพวงมาลัยรถอย่างฉุนเฉียวที่ไม่รู้ว่าใบบัวไปไหน ไปกับใคร ทั้งเป็นห่วงทั้งกลัวว่าเธอจะไปกับคนที่คิดไว้
แสงไฟจากรถคันหรูสาดเข้ามาแล้วจอดนิ่งอยู่ลาดจอดรถของหอพัก ทำให้คนรอโกรธแทบลุกเป็นไฟ ร้อนใจจนอยากพุ่งไปกระชากร่างบางที่ก้าวลงจากรถมาเขย่าแรงๆ เพื่อระบายความโกรธ
กับกูทำหน้ายังกะเห็นผี กับไอ้เหี้ยนี่ยิ้มระรื่นเชียวนะ แม่ง..เห็นแล้วขึ้น
เจคอปซุ่มดูใบบัวกับไตเติ้ลอยู่ในรถ พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ขืนทำอะไรบุ่มบ่ามใบบัวจะโกรธและเมินเฉยไปมากกว่าเดิม ท่องยุบหนอพองหนอจนจะเป็นบ้า และในจังหวะที่ไตเติ้ลยกมือหยิบอะไรสักอย่างออกจากผมใบบัวเขาก็ฟิวส์
