บทที่ 37
อาการน่าเป็นห่วง
ตุบ ตุบ ตุบ!
“โอ๊ย..บะ บัว อึก!”
เชี่ย..ลูกพ่อ
เจคอปกุมเป้าหน้าดำหน้าแดง เจ็บจุกกล่องดวงใจจนขยับตัวไม่ได้ เสียงคำรามในลำคอแกร่งทำให้ใบบัวที่นั่งอยู่บนตักหน้าเสีย เธอขยับนั่งลงต่ำไปยังหน้าขาแกร่งในยามที่เขาเอนตัวแผ่หลาลงบนเบาะราวกับคนสิ้นฤทธิ์
“คะ คุณเจ”
“อึก..พู่ว พุ่ว”
เจคอปหลับตาอ้าปากพ่นลมหายใจทางปาก อวัยวะสำคัญปวดตุบๆ จนต้องนิ่วหน้า มือหนาสั่นน้อยๆ เหงื่อซึมตามขมับบ่งบอกว่าเขากำลังทรมาน
..ตายห่า จะสูญพันธุ์ไหมกู ..
“คุณเจเป็นอะไรมากมั้ยคะ”
ใบบัวพยายามเรียกเมื่อเขานอนนิ่ง ใช้มือที่ถูกพันธนาการยกขึ้นถูแก้มสากแต่เขาก็ยังหลับตานอนนิ่ง เธอเริ่มใจคอไม่ดี ก้มมองเป้ากางเกงที่ค่อยๆ ยุบตัวลงจากการหดตัวสลับกับมองหน้าเขาไปมา
“คุณเจพูดกับบัวหน่อยค่ะ” เสียงสั่นเรียกอีกครั้ง
“........”
“ไม่เล่นนะคะ พูดกับบัวสิ”
เจคอปยังเงียบใบบัวก็เริ่มกลัว เธอไม่ใช่คนใจดำที่จ
