บทที่ 15
พิสูจน์สิ
อีกด้าน
“บัว..ใบบัวใช่มั้ย?”
เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้ใบบัวที่กำลังเดินไปหน้ามหาลัยเพื่อเรียกแท๊กซี่หันกลับไปมอง หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างแล้ววิ่งเข้าไปหามัดหมี่กับไตเติ้ลเพื่อนสมัยมัธยมอย่างดีใจ
“มัดหมี่ เติ้ล..ดีใจจังที่ได้เจอพวกเธอ” ใบบัวจับมือมัดหมี่มากุมไว้ ส่งยิ้มให้ไตเติ้ลที่มองเธอไม่วางตา
“ฉันก็ดีใจที่ได้เจอแก เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย? ตั้งแต่กลับน่านก็ไม่ติดต่อหาฉันเลย” มัดหมี่จับใบบัวที่ดูสวยขึ้นแล้วมองอย่างสำรวจ
“บัวสบายดี ขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อ..บังเอิญที่บ้านเกิดเรื่องนิดหน่อย”
“อย่าหน้าเศร้าดิ..ฉันถามเพราะเป็นห่วง แต่เห็นแกสบายดีก็โล่งใจ เป็นไงมาไงถึงได้มาเรียนที่นี่ล่ะบัว” เพราะมหาวิทยาลัยซีค่าเทอมไม่ธรรมดา มัดหมี่รู้ว่าฐานะทางบ้านใบบัวไม่ค่อยดีจึงเกิดความสงสัย
“เจ้านายเก่าแม่ให้ทุนน่ะ..”
“อ่อ..ดีจัง ว่าแต่บัวเรียนคณะอะไร” มัดหมี่ถามแต่สายตามองไตเติ้ลที่เ
