“ ติดแล้ว ๆ ” เธอหันไปบอกสามีที่นั่งลุ้นอยู่ข้าง ๆ ทว่า
“ เอ๊ สายตัดไป เดี๋ยวลองโทรใหม่นะ ” เธอกดโทรออกอีกรอบ แต่แล้วใบหน้าก็เจื่อนลง
“ ติดต่อไม่ได้ ปิดเครื่องไปแล้วแน่เลย ” ลองกดดูอีกสองสามครั้งก็ยังติดต่อไม่ได้เช่นเดิมเธอหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วถอนใจยาวอย่างเคร่งเครียด ผู้เป็นสามีจึงโอบเธอเข้ามาปลอบโยน
“ งั้นเดี๋ยวเราขับรถไปหาหมอกกัน ” เธอเบิกตากว้างอย่างดีใจ
“ ดีเลย เปรียวก็ว่างั้น คงต้องไปอธิบายต่อหน้า ตอนนี้ยัยหมอกเข้าใจผิดไปไกล แต่พี่ต้องทำงานนี่ เห็นว่าจะมีทีมเข้ามาตรวจไม่ใช่เหรอ ” สามีพยักหน้า
“ เอางี้ พี่ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวเปรียวนั่งเครื่องไปเอง แล้วเดี๋ยวโทรให้ลุงหนานคำมารับ ” เธอพูดถึงชายวัยกลางคนที่มีรถโดยสารรับส่งจากในหมู่บ้านลงมาสู่ในเมืองที่สนิทสนมกับที่บ้านเป็นอย่างดี
“ จะดีเหรอ ไปคนเดียวได้แน่นะ ”
“ เปรียว
