“ ไฟ หมอกขอโทษนะ ” ดวงตาคมที่หลับสนิทค่อยหรี่ปรือขึ้น เมื่อเห็นชัดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ริมฝีปากก็คลี่ยิ้มออกไป
“ หมอก ” ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือหนาทั้งคู่ขึ้นมากุมทับมือเธอไว้ อีกข้างเอื้อมไปแตะใบหน้าเธอเช่นกัน
“ หมอกจริง ๆ ใช่ไหม ” เธอพยักหน้าทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม
“ ใช่ นี่หมอกเอง หมอกเองไฟ ”
“ เรานึกว่าเราใกล้ตายแล้วเห็นภาพลวงตา นี่หมอกจริง ๆ ด้วย ” เขาว่าเสียงแหบคล้ายจะหมดแรงพลางใช้มือสัมผัสไปตามเรือนกายของเธอราวกับว่าจะพิสูจน์ว่าใช่เธอจริง ๆ ซึ่งนั่นทำให้น้ำตายิ่งหลั่งไหลอาบใบหน้างามมากขึ้น
“ อย่าพูดแบบนั้นสิไฟ ไฟไม่ตายหรอก ต้องไม่ตาย เดี๋ยวหมอกเช็ดตัวให้นะ เดี๋ยวไข้ลดลงก็ดีขึ้นแล้ว ”
เธอว่าพลางกุลีกุจอใช้ผ้าเช็ดบนใบหน้า ซอกคอ และแขนทั้งสองข้าง ขณะจะดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออกเพื่อเช็ดส่วนอื่น มือใหญ่ก็ยึดไว้แน่น
