“ตามฉันมาทำไม ไทเป”
“ฉันอยากได้ยินจากปากเธออีกครั้ง เธอไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ”
“นี่ไทเป แรก ๆ ใคร ๆ มันก็ไม่โอเคหรอกนะ ถ้าเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วมันก็ต้องทนอยู่ให้ได้ สักพักมันก็ชินไปเอง” ร่างบางบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อย ๆ
“ทำไมเธอต้องทน ฉันพาเธอหนีได้นะ”
“โตได้แล้วไทเป คิดว่าฉันไม่เคยทำเหรอ นายก็รู้ลูคัสเป็นคนยังไง นายน่าจะรู้ดีกว่าฉันนะ” ร่างบางพูดเสร็จก็หันหน้าจะเดินออกไป
หมับ!!
แต่เธอก้าวเดินออกไปไหนไม่ได้ เพราะวงแขนหนาแกร่งรัดรอบเอวคอดเธอแน่น
“ปล่อย ไทเป”
“ไม่ แค่เธอบอกฉันว่าต้องการให้ฉันฆ่ามัน ฉันจะฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลย” ไทเปบอกเสียงกร้าวที่พร้อมจะทำตามที่ตนพูด
“พอได้แล้ว อย่าทำเหมือนเป็นเด็กไม่รู้จักโตได้ไหม พูดเหมือนไม่เคยทำมาก่อน ใครกันแน่ที่สะบักสะบอมวันนั้น อย่าพาตัวเองมาเจ็บตัวเพราะฉันอีกเลย ขอร้องล่ะไทเป ลืมฉันสักที ฉันไม่เหมือนเดิมคนที่นายรู้จักอีกแล้ว”
มิลินค่อย ๆ แกะแขนห
