มิลินลืมตาและสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ เพราะความทรงจำล่าสุดเธอจำได้ว่าเจอลูคัส ร่างบางรีบหันซ้ายหันขวาไม่เจอใครก็รู้สึกโล่งคงฝันไปแต่ห้องที่เธออยู่รู้สึกคุ้นๆ
“ไง...ในที่สุดก็ตื่นสักที ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”
เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยเข้ามาทำให้ร่างบางสะดุ้งตกใจทันที เพราะมันไม่ใช่ความฝันแต่มันเป็นลูคัสจริงๆ
“นาย.....ตามฉันเจอได้ยังไง”
“เธอคิดว่าจะหนีฉันพ้นจริงๆ เหรอ มิลิน”
“นายต้องการอะไรจากฉันจริง ๆ กันแน่ ทำไมไม่ปล่อยฉันไปสักที”
“ทำไม อยู่กับฉันมันอึดอัดมากเลยเหรอ” ลูคัสถามและสาวเท้าเข้ามาประชิดร่างบาง
“ใช่ อึดอัดมาก อึดอัดจนไม่อยากมอง”
“ไม่อยากมองเธอก็ต้องมอง จะไม่มองผัวเธอหน่อยเลยเหรอมิลิน”
“เห๊อะ....อย่างนายเนี่ยนะผัวฉัน ช่วยฆ่าฉันให้ตายเลยดีกว่า” มิลินทำท่าขยะแขยงและผลักอกแกร่งชายหนุ่มออกอย่างแรก
“หึ..ทำท่าขยะแขยงแบบนี้ ฉันก็คงต้องสนองให้เธอซะหน่อยมิลิน”
“อะไร นายจะทำอะไรลูคั
