โรงพยาบาล
ลูคัสยังคงนั่งรอด้วยความร้อนรนเพราะนี่ก็นานแล้วที่หมอเข้าไปด้านในและยังไม่ออกมา
“มึงหมอยังไม่ออกมาอีกเหรอว่ะ” หลุยส์เดินเข้ามานั่งข้างลูคัส ที่นั่งตาแดงคงร้องไห้ตอนที่เขาสองคนออกไป
“อืม” ลูคัสส่งเสียงบอกและนั่งอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก
ไทเปยืนมองผู้ชายตรงหน้าที่ปกติแข็งแกร่งอย่างดุจหินผา แต่เวลานี้เหมือนคนละคนร้องไห้จนตาแดง เขาคงคิดถูกแล้วที่ฝากให้ลูคัสดูแลมิลิน เพราะดูเขารักเธอจริงๆ เพราะมิลินเจ็บ เขาก็เห็นลูคัสเจ็บไปด้วยกับเธอ
“กูมันโง่เอง ที่ดูแลมิลินไม่ดี” ลูคัสโทษตัวเองและรู้สึกเกลียดตัวเองเป็นอย่างมาก
“มันไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก มึงโทษตัวเองแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ” ไทเปเข้ามาเตือนสติ ที่เห็นลูคัสทุบตีตัวเองไปมา
“กูมันเห็นแก่ตัวเอง มิลินก็บอกกูแล้วว่าเธอไม่อยากไปที่บ้านพ่อกู แต่กูไม่ฟัง กูแม่งมันเหี้ย”
“ใจเย็นดิว่ะ ถ้ามิลินรู้ว่ามึงโทษตัวเองแบบนี้มิลินคงทุกข์ใจมากเลยนะเว้ย”
