เหล่าหนุ่มๆ นั่งคุยกันที่ท่าเรือเดเนสของไทเปและหลุยส์พวกเขาต่างคุยเรื่องไร้สาระและเรื่องของมิลินที่ตอนนี่เธอใกล้จะคลอดเต็มที
“ไทเป มึงอยากเป็นพ่อทูนหัวของลูกกูไหม” ลูคัสเอ่ยถามด้วยเสียงที่จริงจัง
“มึงซีเรียสไหม” ไทเปถามเพราะเขาไม่รู้ลูคัสจะแกล้งอะไรตนอีก
“กูพูดจริงคุยกับมิลินแล้ว มึงอยากรับลูกกูเป็นลูกไหม”
“อยากสิ” ไทเปรีบรับอย่างยินดีเขายิ้มและรู้สึกดีใจมากที่จะได้เป็นพ่อทูนหัวของลูกมิลิน
“ทำมาเป็นยิ้ม มึงก็เสกเด็กเข้าท้องใครสักคนสิวะ” หลุยส์เอ่ยแซว
“พูดง่ายเนอะ ตอนนี้กูยังไม่มีเวลาให้ใคร” ไทเปบอกและปัดคำถามที่หลุยส์บอกเขา
“เหรอ ไม่มีก็ไม่มี แต่กูเห็นนะ” หลุยส์ยังแซวไม่เลิก
“เห็นอีกแล้ว เสือกเรื่องกูบ่อยเหลือเกิน ว่าแต่เรื่องของมึง เมื่อไรจะมีตัวเป็นตนกับเขา ในกลุ่มนี้ไอ้ลูคัสมันนำแล้ว”
“กูไม่รีบอยู่เล่นกับหลานที่กำลังจะเกิดดีกว่า” หลุยส์บอกอย่างยิ้มๆ
“ของขวัญรับหลาน ทอง10บาทเท่
