“อยู่เฉย ๆ ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า”
“แต่ว่า….”
“เจ้าบาดเจ็บอยู่ ยังอาบเองไม่ได้ ข้าทำให้เอง”
“รู้สึกแปลก ๆ เพคะ”
“ตอนก่อนที่ข้าจะออกศึกเจ้าก็เป็นผู้อาบให้ข้ามิใช่หรือ ไหนบอกไม่กลัวอย่างไรเล่า”
“ก็มิได้กลัวขนาดนั้น เพียงแต่ว่าอ่างนี้มันเล็กนิดเดียวหากเข้ามาถึงสองคนเกรงว่า….ท่านอ๋องเพคะ”
นางไม่ทันเอ่ยสิ่งใดเขาก็เดินเข้ามาในอ่างไม้ทันที เมื่อเข้ามาแล้วก็เริ่มดึงชุดของนางออกพร้อมกับรวบตัวเข้ามากอด
“อยู่เฉย ๆ สิข้าจะอาบน้ำให้ รับรองว่าจะอาบให้สะอาดเลย”
“แต่ว่า อ๊ะ….”
“อย่าเสียงดังสิ เจ้าอยากให้ผู้อื่นสงสัยหรืออย่างไรว่ามีเสียงอะไรในกระโจมแม่ทัพนี่”
“พระองค์ก็อย่า….อื้อ….ท่านอ๋อง!!”
เสียงกระซิบที่เริ่มกระเส่าเพราะสัมผัสจากนิ้วมือที่รุกเร้าเข้าไปที่หน้าอกทำให้อันเฟยสะดุ้งขึ้นมา ชุดซับในที่เปียกถูกโยนออกไปจนเหลือเพียงกายเปล่าไร้อาภรณ์ในอ้อมกอดของพระสวามีในอ่างไม้
“เอาแขนข้างที่เจ็บพาดเอาไว้
