“เจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่ใหญ่ของเจ้าเรียกข้าว่าอย่างไร”
“หม่อมฉัน…อ๊ะ….ไม่ทราบเพคะ”
นางพยายามจะกลั้นเสียงเมื่อเข้ากระซิบถามที่ข้างหูแต่มือหนึ่งของเขากับเอื้อมไปกระตุ้นปลายถันสีสดใช้ชูแข็งเป็นไตขึ้นมา มืออีกข้างล้วงลงไปใจกลางสตรีที่เริ่มชื้นแฉะเพราะการกระตุ้นของเขา
“แล้วเจ้าเห็นว่าข้า….เป็นอย่างไร”
“ฟู่เฉิน จะทน…ไม่ไหว อย่าถามอีก”
“ตอบมาก่อนสิ”
“อ๊ะ หยุดนะ อึ้ย….คนบ้า!!”
“ดูเจ้าสิ หน้าตาของเจ้า อา….อันเฟย….ใบหน้าเช่นนี้แหละ…”
เขากำลังแกล้งนางให้เป็นบ้า นางไม่เคยคิดว่าตนเองจะทำใบหน้าที่น่าเกลียดเช่นนี้ได้แต่เมื่อเห็นในตอนนี้ นี่คือใบหน้าที่เซียวฟู่เฉินเห็นนางมาโดยตลอดงั้นหรือ
“พะ….พยัคฆ์ร้าย”
“พยัคฆ์งั้นหรือ ก็ดูดุดันดีเจ้าคงเปรียบกับตอนที่ข้ารักเจ้าสินะ….ลูกแกะน้อย”
“ไม่นะ ปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ”
“หืมม….เจ้าเคยเห็นพยัคฆ์ที่ไหนปล่อยเหยื่อที่เดินเข้ามาหาเองออกไปงั้นหรือ”
“เซียวฟู่เฉิน
