“ท่านอ๋อง!!”
“ที่เจ้าลุกขึ้นมาแต่เช้าก็เพื่อทำสิ่งนี้น่ะหรืออันเฟย กล้าดีอย่างไรถึงปล่อยข้านอนคนเดียว”
เขามิได้พูดเปล่ายังเดินเข้ามาดึงตัวนางและจับขึ้นพาดบ่าพากลับไปที่เตียงนอนอีกครั้งหนึ่งด้วย อันเฟยเริ่มดิ้นรนพร้อมกับตีที่หลังของเขาเพื่อประท้วงเพราะนางพึ่งจะเช็ดกระจกไปเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
“ฟู่เฉิน อย่านะท่านจะทำอะไร”
“ข้าบอกแล้วว่าจะให้เจ้าคลานลงจากเตียงไม่ได้ ในเมื่อพระชายายอดรักของข้ายังมีแรงเก็บกวาดและไปเช็ดกระจกได้ แสดงว่าข้ายังใจดีเกินไปสินะ”
“ไม่เอาแล้วฟู่เฉินท่านอย่านะ อีกไม่นานก็จะ…อ๊ะ อย่าดึงชุดออกนะ อื้อ….จะเช้า…แล้ว….”
เสียงนางถูกกลืนหายไปหลังจากนั้น ท่านอ๋องไม่ฟังคำร้องขอของนางเลยสักนิด นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำจริง ๆ เมื่อเขาตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวเข้าวังเพื่อประชุมราชสำนัก แต่อันเฟยกลับกระดิกตัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“คนใจร้าย ข้าจะ….”
“หืม….เจ้าจะ….ทำสิ่งใดงั้นหรือ
