ชิงอันไม่กล้าหันไปมองเขาอย่างเต็มตาเพราะคำเอ่ยนั้นทำให้หน้านางยิ่งร้อนมากขึ้นกว่าเดิมจนนางเริ่มควบคุมไม่อยู่ แต่ก่อนที่ผู้ใดจะได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม อันเฟยก็เดินเข้ามาสมทบได้ทันเวลา
“พี่รอง พี่สาม พวกท่านมาแล้ว พี่ใหญ่เหตุใดท่านเดินมารวดเร็วกว่าข้าเสียอีก เห็นสาวใช้บอกว่าท่านอ่านจดหมายเสด็จพ่ออยู่ในห้องมิใช่หรือเพคะ”
“คือข้า......เห็นว่าเจ้าไม่ออกมาเสียทีเกรงว่าชิงอันกับน้องหลินอีจะรอนาน นั่งก่อนสิอีกเดี๋ยวท่านอ๋องคงจะกลับมาแล้วล่ะ”
อันเฟยหันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยพิรุธของพี่ชายตัวเองและหันไปมองชิงอันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสบตาของหลินอีที่ยิ้มเป็นนัย ๆ ให้กับนางได้เข้าใจ
“อ่อ หลินอี เจ้ารับปากว่าหากข้ากลับมา เจ้าจะทำขนม....”
“นั่งได้ก็ทวงเลยนะเพคะพระชายา ไม่ลืมหรอกเพคะ”
“ฟังเจ้าพูดนั่น ข้าจะโกรธแล้วนะ เหตุใดมาใช้คำพวกนี้กับข้าอีก พี่รองท่านไม่ได้บอกนางก่อนที่จะมางั้นหรือ”
“ไม่ ๆๆ โทษพี่ร
