"เมื่อครู่นี้นาง….เรียกสตรีผู้นั้นว่า…."
“องค์….องค์หญิงเล่อหมิง….”
“ไม่จริง เหตุใดจึง….”
“องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”
ซ่งจิ่นหยางหันหลังกลับมาในทันทีที่พวกเขาเดินเข้ามาในโถงงานเลี้ยงพร้อม ๆ กัน เขาไม่ทันได้มองหน้าสตรีที่ชื่อเล่อหมิงอันเฟยเลยด้วยซ้ำ เพราะตลอดระยะเวลาสองวันที่ผ่านมานี้เขาเอาแต่เฝ้าฝันถึงสตรีอีกนางหนึ่ง นางที่เขาพบในคืนงานชมพระจันทร์และเต้นรำกับเขาท่ามกลางดอกได้โปรยปราย…..
“ไม่จริง ข้า…..นี่ข้า…จำคนผิดงั้นหรือ แต่ว่าพวกนาง….”
“องค์ชาย กระหม่อมจะเร่งไปสอบถามมาให้นะพ่ะย่ะค่ะ พระองค์….”
“ข้าจะไปรอในห้องโถง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ซ่งจิ่นหยางเดินนึกบางอย่างไปพร้อม ๆ กับเดินเข้าไปยังห้องโถง ในเวลานี้เองที่เขาได้เห็นพวกนางชัดเจน เล่อหมิงอันเฟยเป็นสตรีที่งดงามพร้อมจริง ๆ แต่นางต่างจากภาพในจินตนาการสมัยยังเด็กของเขามากนัก นึกไม่ถึงเวลาผ่านไปสิบกว่าปีนางจะเปลี่ยนเป็นองค์หญิงที่สง่างามเช่นนี้
แ
