อันเฟยถึงกับหมดแรงและทรุดตัวลงไป ท่านอ๋องคว้านางเอาไว้ได้พร้อมกับรวบตัวนางขึ้นมาอุ้มเอาไว้และพาเดินไปวางที่เตียงนุ่มอีกครั้ง
“ไม่มีแรงยังจะลุกมาช่วยแต่งกายให้ข้าอีก ข้าจะหาพระชายาที่รู้ความและเอาใจใส่ข้าเช่นเจ้าได้จากที่ใดกันอีก เจ้านอนพักผ่อนมาก ๆ นะ ข้าคงจะกลับมาในช่วงเที่ยงจะรีบมากินข้าวพร้อมกับเจ้า แต่หากว่าเจ้าหิวก็กินไปก่อนได้เลยแล้วข้าจะรีบกลับมา”
“เพคะ พระองค์…ระวังตัวด้วยนะเพคะ”
“ในแคว้นฉินนี้ไม่มีผู้ใดทำอะไรข้าได้หรอกเจ้าไม่ต้องห่วงนะ พักผ่อนเถอะ”
อันเฟยแทบจะหลับไปในทันทีที่ท่านอ๋องกล่าวจบ เขานั่งมองจนแน่ใจว่านางหลับสนิทไปอีกครั้งถึงจะเดินออกมาพบกับกงหลี่ที่ยืนรออยู่ด้านนอกพร้อมกับเดินไปขึ้นรถม้าที่หน้าจวน
กงหลี่สวมชุดคลุมขนสัตว์สีขาวทับให้เขาก่อนที่จะเดินออกไปขึ้นรถม้า ยามนี้ยังไม่มีผู้ใดตื่นเพราะตะวันยังไม่ขึ้น แสงสีเงินในยามเช้าทำให้อากาศที่เย็นอยู่แล้วเย็นมากกว่าเดิม
“ก
