ท่านอ๋องกัดเข้าไปที่หัวไหล่นางแต่ไม่ได้แรงมาก เขารู้สึกหวงนางขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ยิ่งพอรู้ว่ามีบุรุษอื่นที่หมายปองนางอยู่เขาย่อมทนไม่ไหว เขาเปลี่ยนจากกัดเป็นค่อย ๆ เลียแผลนั้นให้นางที่เริ่มสั่นในอ้อมกอดอย่างไม่เข้าใจเขา นางคงเริ่มกลัวเขาขึ้นมาแล้วสินะ
“อันเฟย ข้าขอโทษ เจ้าเจ็บหรือไม่”
“ไม่เพคะเพียงแค่ตกใจเท่านั้น เหตุใดต้องกัดด้วยเพคะ”
“…เจ้าอย่าพึ่งถามวันนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าพูด ข้าอยากรักเจ้า ….”
“เพคะหม่อมฉันจะไม่ถาม หม่อมฉันจะรักพระองค์….ทั้งคืน”
“จริงหรือ เจ้า….รับปากข้าแล้วนะ”
อันเฟยไม่ตอบ นางดึงเขามาจูบเพื่อจบเรื่องที่เขากังวลทั้งหมดในคืนนี้ เหตุใดนางจะไม่รู้ถึงความขี้หึงของท่านอ๋อง นางรู้ว่าเขารักและขี้หวงมากเพียงใด
นางเริ่มพลิกกายมาขึ้นคร่อมเขา นี่เป็นสิ่งเดียวที่นางจะทำเพื่อให้เขาคลายกังวลได้ว่านางเป็นของเขาเท่านั้น
“อาา….อันเฟย เจ้าจะทำเลยงั้นหรือ”
“ราตรีนี้อีกยา
