บทที่ 34
อยู่โรงพยาบาล
วันต่อมาธันวายังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล สมองไม่กระทบกระเทือนก็จริง แต่มีบาดแผลตรงจุดสำคัญ แพทย์จึงให้นอนรอดูอาการไปก่อน
“อาธีร์ให้คนเอาของบำรุงมาให้เยอะแยะเลย” ระรินบอกชายหนุ่มขณะดูของกินที่วางอยู่บนโต๊ะ
“พ่อก็เวอร์เกินไป”
ตอนนี้ชายหนุ่มเคลื่อนไหวร่างกายได้ปกติ ถึงเจ็บแผลอยู่บ้างแต่ไม่มาก หากไม่ต้องเช็กสมองคงขอกลับไปนอนกอดแฟนที่คอนโดแล้ว อยากจับกดจะแย่
“ไม่เวอร์แต่คือความห่วงใยของพ่อที่มีให้ลูกชายค่ะ”
ร่างในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดกระโดดขึ้นเตียงคนป่วย ธันวาก็อ้าแขนรับตอนเธอเอนตัวลงมาซบ
“พวกเราอดฉลองสอบเสร็จด้วยกันเลย”
“นั่นสิ..จากจะเป็นหมอ ธันได้เป็นคนป่วยแทน”
“รอให้ออกจากที่นี่ก่อนเถอะ” คาดโทษพร้อมคลอเคลียจมูกกับพวงแก้มใส
“เสียใจด้วยจ้า..ประจำเดือนมา”
“จริงด้วย” ธันวาลองนับดู พอดีเป๊ะเลย อะไรที่เกี่ยวกับระรินเขาจำได้หมด
ต้องอดอี
