บทที่ 22
ตื่นนอน NC
พอได้เลือดศึกแห่งการลงโทษจึงยุติ ระรินรีบใส่เสื้อผ้ามาทำแผลให้เขา ดีที่แผลไม่ลึกมากเลยไม่ต้องเย็บ แค่ทำความสะอาดแล้วใส่ยา ปิดปลาสเตอร์เป็นอันแล้วเสร็จ
เสื้อเลอะเลือดเลยต้องถอด ธันวาจึงเปลือยท่อนบน เหลือเพียงกางเกงยีนติดกาย ทั้งคู่นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ไม่มีใครพูด ต่างคนต่างใช้ความคิด พอเงียบเข้ามาก ๆ ธันวาก็ทนไม่ไหว เป็นฝ่ายกระแซะเข้าใกล้ หญิงสาวตั้งท่าจะลุกหนีก็ถูกเขารั้งให้นั่งลงบนตัก
“ไม่ต้องมากอด..ไอ้บ้า”
“เลิกด่า..แล้วฟัง!” จับใบหน้าเล็กตรึงไว้ ใช้ท่อนแขนกดทับให้เธอจำนน
“ไม่ฟัง อื้อ!” ร้องอู้อี้เพราะถูกกัดปาก ฟันคมฝากฝังลงมาอย่างลงโทษ เป็นการสั่งให้หยุดขัดขืนไปในตัว
“อย่าให้ต้องหมดความอดทนนะริน” เขาพูดลอดไรฟัน น้ำเสียงจริงจังจนเธอต้องนิ่ง แต่ยังปากเก่งพูดท้าทาย
“จะหมดความอดทนเมื่อไรล่ะ รินจะได้เป็นอิสระสักที”
“คิดว่าจะไปจากฉันได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ”
“……….” เม
