“เดี๋ยวคอยดูนะพ่อจะโมโหมากแน่ ๆ ไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้”
โซอี้พูดขึ้นด้วยเสียงที่เบาเพื่อให้มีแค่เรา 3 คนได้ยินในระหว่างที่กำลังเดินไปทางห้องนั่งเล่น ซึ่งฉันก็คิดเหมือนที่โซอี้พูดนั่นแหละ มันคือการเสียหน้าต่อลูกน้องและลูกสาว เสียหน้าต่อกลุ่มคนที่ตัวเองกดขี่มาได้ตลอด ความบ้าอำนาจของพ่อฉันมันเกินกว่าที่จะอธิบายได้
“สองคนต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย” กัสพูดในขณะที่เราเดินเข้ามานั่งภายในห้องก่อน
“มีเวลาสักสามวันมั้ยจะเล่าให้ฟัง แล้วนี่เป็นลูกยังเจออะไรแบบนี้ นึกถึงแม่ของเราสิว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงยังโซฟาตัวเดียวข้างกันกับกัส ส่วนโซอี้นั่งที่โซฟาตัวเล็กข้างฉัน
“ปิดประตู” และบทสนทนาของเราต้องหยุดลงเพียงเท่านั้น เพราะพ่อของฉันกับโซอี้เดินเข้ามาพร้อมสั่งปิดประตู ทำให้ภายในห้องแห่งนี้มีเพียงเรา 4 คนเท่านั้น
ปึง! กริ้ก!
เสียงประตูปิดลงทำให้ภายในห้องเข้าสู่ความเงียบ กัสมอ
