“วันนี้พึ่งวันที่แปดเองใช่มั้ยที่เธอเข้ามาในบ้านมึง”
“มั้ง”
คำตอบกลับที่เหมือนกับแค่ตอบให้มันจบไปที การที่ฟ่ามาถึงที่บ้านไม่ได้มาแค่เรื่องงานแน่นอนตั้งใจมาดูมากกว่า ไอ้นี่บทจะรู้มากก็รู้ลึกจริง บทจะไล่จับก็ตามไม่ปล่อย แต่ถ้าไม่เอาอะไรเลยก็ไม่สนใครเช่นกัน ไอ้พวกไม่ปกติรอบตัวก็มีแต่อะไรแบบนี้
“หลงเด็ก”
“แสนรู้ไปหมดเลย รู้ดีขนาดนี้ตอนเรื่องตัวเองไม่รู้อะไรกับเขาล่ะไอ้เวร” กัสด่ากลับอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ไม่ด่าต่อหน้าลูกน้องก็เพียงพอ เมื่ออยู่กันเพียงลำพังเราก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกันอย่างคนทั่วไป
พรึ่บ!
“หันมานี่” เก้าอี้ที่กัสนั่งถูกจับหมุนด้วยฝีมือฟ่า บังคับให้หันหน้ากลับมาหาตัวเอง นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองมาอย่างจับผิด
“....” กัสไม่ตอบโต้อะไร ทำเพียงจ้องหน้าอีกฝ่ายกลับไปเท่านั้น
“รู้สึกอีกครั้งแล้วใช่มั้ย”
“....” คนถูกถามนั่งนิ่ง เพราะนั่นแหละคือคำตอบแล้ว
“เพื่อนซิ
