ครั้งนี้ยูราไม่แม้แต่จะง้อเขาด้วย การนิ่งไม่ได้ทำให้เธอกลัวเพราะอีกฝ่ายก็โกรธเขากลับมาเหมือนกัน มีที่ไหนชวนสามีตัวเองไปบาร์โฮสต์
“แล้วคุณยูรายังบอกว่า...เจ้านายโตมาจนขนาดนี้แล้ว คงไม่ปล่อยให้ตัวเองหิวจนตายค่ะ” สิ้นเสียงร่างสูงก็หันกลับมามองยังคนของตัวเอง สายตาที่มองไปนั้นทำให้เหล่าแม่บ้านถึงกลับก้มหน้าหลบสายตากัน
“...เหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามย้ำสั้น ๆ
“ค่ะ คะ คุณยูราพูดจริง ๆ ค่ะ” แต่มันทำให้คนของตัวเองเสียงสั่นด้วยความกลัว
“ออกไปได้แล้ว” พูดจบกัสก็กลับมาให้ความสนใจยังคนตัวเล็กที่กำลังลุกขึ้นยืน ชูแขนขึ้นเหนือหัวบิดขี้เกียจคลายความเมื่อย จากนั้นเธอก็เดินไปดูดอกไม้ภายในสวนราวกับกำลังพักสมองจากงานเขียน
(ยูรา)
ณ ห้องนอน เวลา 22.15 น.
กริ้ก!
ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเปิดออกพร้อมร่างเล็กในชุดนอนเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ย
