“เอาอันใดมาอีกแล้ว ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้อง” ย่าหมานร้องเสียงดังเอ่ยตำหนิหรันเยี่ย
“ได้อย่างไรเจ้าคะ น้องชายข้ามาอยู่ที่เรือนท่านเสียเกือบวัน ไม่รู้ว่าพวกเขารบกวนพวกท่านไปมากเพียงใด”
“จะรบกวนอันใด พวกเขาเอาแต่นั่งขีดเขียนพื้นกันทั้งวัน” ย่าหมานรับของไปจากนางแล้วมองนางอย่างเอ็นดู
“ขอบคุณท่านย่าหมานและพี่หลางมากเจ้าค่ะ ที่ยอมให้เจ้าเด็กแสบทั้งสองมาเรียนตำราด้วย”
“เอาเถิด เรื่องเพียงเท่านี้ พรุ่งนี้ข้ายังมิได้กลับเข้าสำนักศึกษา พวกเจ้าสองคนก็มาตั้งแต่เช้าก็แล้วกัน” หมานหลางเอ่ยออกมา
เขาประหลาดใจกับความฉลาดของฝาแฝดไม่น้อย เขาสอนเพียงรอบเดียวทั้งสองก็สามารถเขียนตามที่เขาเขียนให้ดูได้แล้ว
ทั้งยังจดจำตัวอักษรทั้งหมดที่เขาสอนในวันนี้ได้อีกด้วย เช่นนี้เขาจะไม่อยากจะสอนได้อย่างไร ทั้งไม่เหนื่อยและยังได้ทบทวนความรู้ไปพร้อมกับพวกเขาด้วย
หรันเยี่ยกล่าวขอบคุณอีกเล็กน้อย ก่อนที่นางจะพาน้องชายทั้งสองกล
