รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของหรันเยี่ยทำให้สิ่งที่เสี่ยวไป๋แอบช่วยเหลือนางไม่เสียเปล่าไปสักนิด มันมองใบหน้างามของนางอย่างมีความสุขตามนางไปด้วย
“พอได้แล้ว!!! ข้ามึนหัวไปหมดแล้ว” มันร้องบอกหรันเยี่ยให้หยุดหมุนเสียที
“เช่นนี้ ข้าก็พาทุกคนเข้ามาได้แล้วใช่หรือไม่”
“ใช่”
“เจ้ารอข้าประเดี๋ยว ข้าจะรีบกลับมา” หรันเยี่ยนางรีบออกไปทันที โดยไม่ทันได้ฟังเสียงร้องห้ามของเสี่ยวไป๋ เพื่อจะบอกว่านางยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลย
หรันเยี่ยออกมาด้านนอก ก็เป็นเวลาที่คนทั้งเรือนกำลังนั่งกินมื้อเช้ากันอยู่ วันนี้นางออกมาสาย และทุกครั้งนางก็ไม่ได้อยู่กินมื้อเช้ากับพวกเขา จึงมิได้รอนาง
“ท่านพ่อท่านแม่ หรงเออร์ เฉิงเออร์” นางร้องเรียกพวกเขาตั้งแต่ที่นางยังไม่ได้เปิดประตูห้องออกมา
“เกิดอันใดขึ้น” จ้าวซ่งลุกเดินเข้ามาหานางอย่างตื่นตกใจ
“ข้า พาพวกท่านเข้าไปในมิติได้แล้วเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างมองทุกคนอย่างดีใจ
ลู่เฉิงกระโดด
