พอเสี่ยวไป๋อธิบายเหตุผล หรันเยี่ยก็รู้สึกผิดขึ้นมาในทันที “ขอบใจเจ้ามาก” นางเดินเข้าไปกอดคอเสี่ยวไป๋อย่างขอบคุณ
“เหอะ ไม่คิดจะด่าข้าต่อแล้วรึ” มันเอ่ยเสียงเย้ยหยันออกมา
“ผู้ใดจะว่าเจ้าเล่า” นางหอมเสี่ยวไป๋อย่างเต็มรักไปหนึ่งฟอด
เสี่ยวไป๋ที่ไม่คิดว่าหรันเยี่ยจะหอมที่แก้มของมัน ก็ตกตะลึงจนทำสิ่งใดไม่ถูก พอรู้ตัวก็รีบเดินหนีออกจากห้องไปหาสองฝาแฝดทันที
“เป็นหมา จะมาเขินอายอันใด” หรันเยี่ยส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่นางจะเดินออกจากห้องไปที่ห้องโถง เพื่อรอทั้งสี่ที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
เสี่ยวไป๋พอหรันเยี่ยเดินเข้ามาในห้องโถงมันก็ไม่หันไปมองหรือสนใจนางเลย จนหรันเยี่ยพาครอบครัวของนางกลับออกไปด้านนอก มันจึงได้ถอนหายใจออกมา
“ฟู่...เจ้าจะมาทำกับข้าเช่นนี้มิได้อาเยี่ย” มันเอ่ยออกมาเบาๆ อย่างเหม่อลอย “เฮ้ยยย” พอรู้ตัวว่าลืมบอกนางเรื่องด่านที่สามสิบเอ็ดมันก็ร้องเสียงหลงออกมา
บ่าวในจวน เมื
