วันต่อมาจ้าวซ่งและหู่ต้าเข้าไปในเมืองเพื่อหาซื้อร้านค้า ร้านค้าที่ได้อยู่ในทำเลที่มีคนพลุกพล่านทั้งยังอยู่ใกล้กับร้านขายข้าวสารร้านเดิมที่หู่ต้าทำงานอีกด้วย
จ้าวซ่งจ่ายเงินไปถึงสองร้อยตำลึงเงินเพื่อซื้อร้านค้าขนาดเล็กหนึ่งห้อง เขาได้ให้หู่ต้าจัดการเรื่องปรับปรุงร้านค้าต่อ แต่ก็ไม่ได้ยุ่งยากอันใด เพราะมีแบบมาจากหรันเยี่ยนางแล้ว
“แปลกตาไม่น้อย ไม่รู้ว่าท่านได้แบบมาจากผู้ใด” นายช่างเอ่ยถามจ้าวซ่งอย่างสนใจ
“บุตรสาวของข้านางร่างแบบให้ขอรับ”
“ท่านมีวาสนานัก ได้บุตรสาวเฉลียวฉลาดเช่นนี้ เอ่อ หากท่านขายแบบต่อข้า ข้าจะปรับปรุงร้านให้ท่านโดยไม่คิดเงินจะได้หรือไม่” นายช่างคิดไว้แล้วว่าหากแบบร่างนี้ตกเป็นของเขา ต่อไปคงมีคนมาจ้างงานเขาไม่น้อย นับว่าคุ้มค่าหากจะทำร้านให้จ้าวซ่งโดยไม่คิดเงิน
“อืม...ได้ขอรับ” จ้าวซ่งยิ้มออกมาอย่างยินดี เขาไม่ต้องเสียเงินเพื่อปรับปรุงร้านค้าย่อมดีไม่น้อย แต่ให้นายช่างไ
